3 weekendjes weg

Beste familie en vrienden,
Het is alweer een tijdje terug dat ik voor het laatst een verhaal gepost heb. Verschillende tripjes, de warmte langs Oost-Australië en een enorme luiheid weerhielden mij ervan om m'n avonturen te beschrijven. Momenteel ben ik in Melbourne en heb ik tijd en energie gevonden om weer eens wat vermakelijks online te zetten.

Het laatste verhaal ging over Byron Bay en Brisbane. Na een paar dagen nietsnutten (in Brabant ook wel lamballen genoemd) in Brisbane, vonden Jimmy en ik het tijd om weer eens wat dingen te gaan ondernemen. Een must voor elke backpacker langs de oostkust zijn de Fraser Island trip en de Whitsunday cruise. Ik had de trips al eens eerder gedaan een aantal jaar geleden. Ondanks erg slecht weer waren ze toen beide zeer geslaagd en heb ik er zelfs internationale BFF's aan overgehouden. Ik keek er daarom naar uit om ze nog eens te doen. Na een paar uurtjes onderhandelen in verschillende travel agencies hadden we voor 700 AUD de beide uitstapjes geboekt. Tussendoor zouden we ook nog een paar dagen op een onbewoond eiland vertoefen, onder de noemer "Castaway" (voor slechts 150 AUD).
Hoewel de drie trips doordeweeks plaatsvonden, beschouwden we ze als weekendjes weg.

Fraser Island:
Het eerste weekendje weg was Fraser Island. Het idee van de Fraser Island trip is om met wat lui in een 4-wheel drive over een groot zandeiland, genaamd Fraser Island, te crossen. Het zandeiland is zelfs zo groot, dat het als grootste zandeiland ter wereld wordt beschouwd, voor wat het waard is. Op het eiland kun je zowel socializen als het avontuur opzoeken. Je kunt overdag over het strand rondcrossen in een 4WD met een lekker muziekje erbij aan, wat uitzichtpunten en meertjes opzoeken en dingo's en haaien spotten. In de avond ga je gezellig samen eten koken, wat biertjes drinken en spelletjes doen om af te sluiten met slappe kletsverhalen vertellen onder een grote sterrenhemel, of jezelf afzonderen met een geliefde of scharrel. Helaas is deze trip erg afhankelijk van het gezelschap waarmee je opgescheept zit. Wij hadden het niet erg getroffen.

Jimmy en ik waren in Brisbane en in de kustplaatsjes onderweg naar Fraser Island flink in vorm met grappen maken. Iedereen die daarom vroeg werd afgezeken, meestal onderling in het Nederlands, waarbij we elkaar ook regelmatig op de korrel namen. Als voorbeeld, op een strandje kwam er eens een slanke dame met enorme uitslag op haar gezicht samen met haar zwarte labrador naar ons toe om een praatje te maken. Jimmy gaf aan dat hij "'m nog liever in die hond zou steken", waarop ik zei dat "die hond er inderdaad verdomd mooi en verzorgd uitzag". Ik heb regelmatig aan mensen verteld dat ik er helemaal spuugzat van werd om met Jimmy te moeten reizen, en Jimmy heeft verschillende mensen wijs gemaakt dat wij een gay couple waren. Zo'n soort stemming hadden we bereikt. Als mensen het verdienden dan waren we ook zeker niet te beroerd om iemand te prijzen, maar die situaties waren in de minderheid.

Dit vonden we uiteraard geen goede instelling om met een groep vreemdelingen een weekend op Fraser Island te zitten. We hadden daarom afgesproken om op zoek te gaan naar de juiste balans, waarbij we een positieve houding zouden aannemen. Iemand die wat te druk deed die zou gezellig worden genoemd, iemand die wat traag was die genoot simpelweg van het leven en iemand die erg stil was die was een denker die vast al van alles mee had gemaakt. Die positieve insteek zou ons helpen om goed te mixen in de groep. Helaas zou de positiviteit het niet lang uithouden. We hebben echt ons best gedaan, maar al na een paar uur waren we het beu.

We werden de dag voor vertrek om 16:30u op de briefing in de bar van ons hostel genaamd Dingo's verwacht. De loting verwees ons naar groep C. We werden ingedeeld bij 2 Ierse meiden van 27 (Lynne en Stef), een Finse van 27 (Nina), een 18-jarige Brit (Luke) en nog een Brit van 20 (Jordy). Damn, die Jordy zit onder de dwaze tattoos en piercings zeg... ssst! Positief blijven!

Het eerste wat we samen moesten doen was drank bestellen. Het eten werd door de organisatie geregeld, maar we moesten op een lijstje aangeven wat we dachten nodig te hebben aan drank en dit meteen afrekenen.
Jordy zei het volgende: "Man, we are going to get so wasted. Imagine what a massive party it will be, with 50 people on that island", met de nadruk op "wasted" en "massive".
Ik maakte een klein rekensommetje voor mezelf. Als ik veel drink de eerste avond, dan drink ik de tweede avond wat minder omdat ik brak zal zijn. Als ik weinig drink de eerste avond dan zal ik de tweede avond wellicht wat meer drinken. Ik had wel zin om fit te zijn op het eiland, dus dacht erover niet tegek veel alcohol te gaan nuttigen. Maar je kunt maar beter genoeg bij je hebben voor het geval het echt een massive party wordt. 15 blikjes voor 2 avonden moest genoeg zijn, eventueel gaf ik nog wat weg als het teveel was of bietste ik een beetje guuunnn bij iemand als het te weinig bleek. Jimmy had ongeveer dezelfde rekensom gemaakt. Blijven er nog 5 mensen over. Die meiden waren alledrie rond de 60 kilo, dus we konden ons moeilijk voorstellen dat het enorme drinkers zouden zijn. Maar goed, Ieren en een Finse, je weet het nooit. Jordy had zichzelf al bekroond als de grootste drinker van het noordelijk halfrond, dus die ging flink los tijdens het aankruisen van de drank. Luke (zwaargewicht) leek me er wel eentje die stevig kon hakken, maar hij mengde zich niet zo in het drank-overleg en zei dat hij het allemaal prima vond.
Resultaat: 4 pakken van 4,5 liter guuunnn (dat is omgerekend zo'n 20 flessen met vieze wijn), 3 flessen wodka, 60 blikjes bier en nog eens 2 flessen cider (appelbier). Voor 7 man, waarvan Jimmy en ik al aangaven dat we alleen bier zouden drinken. Met m'n positieve instelling deed ik er niet al te moeilijk om. Jimmy probeerde het nog wat omlaag te brengen, maar tevergeefs. We hadden afgesproken om na afloop alles te verdelen en eventueel af te kopen als we wat over hadden. Uiteindelijk zou minder dan de helft opgaan.

Nadat we de wagens hadden volgeladen vertrokken we de volgende ochtend richting avontuur. In een optocht van Toyota Landcruisers reden we naar de pont die ons op het eiland afzette. Mede door mijn positieve instelling was ik goed gehumeurd, normaal gesproken ben ik niet zo'n ochtendmens. Helaas kwamen we er al vrij snel achter dat we niet de meest gezellige medereizigers hadden. De eerste indruk was al niet overtuigend, maar positief ingesteld als we waren moest dat toch goedkomen. Zeker als we samen een biertje zouden doen of een tijd met mekaar in onze 4WD hadden gezeten. Na een paar uur in de auto raakten we het echter al beu.
Stef en Lynne waren accountants uit Ierland. Ierse meiden zijn meestal behoorlijk uitbundig, maar deze waren het tegenovergestelde. Nina de Finse leek met haar glimlach en mooie figuurtje nog wel voor wat gezonde spanning te kunnen zorgen. Volgens mij probeerde ze echter het weekend met zo min mogelijk woorden door te komen.
Vraag Jimmy: "Lynne, have you been travelling long?"
Antwoord Lynne: "Yeah quite some time."
Vraag Philip: "Stef, do you know that you look like that girl from That 70s Show, Laurie?"
Antwoord: "Really? Thanks."
Zo ging het een tijdje door, zonder dat er echt een antwoord werd gegeven of er een vraag terug gesteld werd. Ik had wat Happy Hardcore bij me, klassieke Dune en DJ Paul Elstak. Ik zette het aan, eens kijken wat ze daarvan vonden.
Vraag: "This music used to be really big in Holland. You like it Nina?"
Antwoord: "Yeah, I guess."
Grrr, grijze duif. Zeg op z'n minst dat je het teringherrie vindt, of juist wel tof voor een party.
Waar zijn de Hollandse gezellige dolle meiden als je ze nodig hebt?!

Behalve die dames was er Luke, een 18-jarige holle bolle Gijs uit Noord Londen. Met hem kon ik het overdag wel aardig vinden. Luke praatte een beetje als Neil van de Young Ones, voor degenen die dat nog kennen. Met zo'n slome lage stem. Hij hield van voetbal en films dus we hadden wel een paar uur aan gespreksstof.
Het jammere was wel dat Luke bij Jimmy en mij in de tent sliep. In m'n aantekeningen staat "die vieze dikke lag met z'n zwieptieten te snurken in onze tent". Luke zag het blijkbaar niet zitten om met Jordy (zie hieronder voor een beschrijving van Jordy) in een tent te liggen, dus had hij zich bij ons gevoegd. We sliepen in zo'n koepeltentje, eigenlijk net te klein voor 3 personen. 3 kleine binkjes zoals Jimmy zouden wel passen, maar met mijn 1.90 en Luke's 1.95 inclusief dikke pens werd het wel erg krap. Elke keer dat ik me bewoog raakte ik de zweterige arm van Luke. Daarbij snurkte hij ook als een zeeleeuw, wat niet meehielp aan de kwaliteit van mijn toch al korte nachtrust.

Even tussendoor, die koepeltentjes zijn zo mega eenvoudig om op te zetten. Stokken in elkaar en door de lusjes, rechtop zetten, haringen in de grond, klaar. Ik denk dat een blind paard het nog zou lukken om er eentje binnen 15 minuten op te zetten. Een paar meiden van een andere auto die naast ons sliepen presteerden het om er meer dan een uur over te doen.

Tenslotte werden we vergezeld door Jordy a.k.a. Dat Junkie a.k.a. Die Hippie a.k.a. nog een heleboel andere namen die we voor hem verzonnen hadden. Wat een drama. Hij was 20 jaar maar deed alsof hij de levenservaring van iemand van 50 had. Jordy had over z'n hele lichaam lelijke tatoos. Eén of twee nette tattoos kan ik wel mooi vinden bij iemand, maar hij was iets te vaak bij een goedkope tattoo-shop geweest. Hij had een kameel op één van z'n tenen laten zetten: "camel-toe". Op z'n linkerarm zat een enorme rode brandvlek. Hij was eens in een land geweest waar het verboden was om tattoos te zetten, dus had hij met z'n reisgenoten besloten zichzelf te brandmerken. Het was wat mis gegaan, zo vertelde hij.
Speciaal voor het weekend had hij zwarte nagellak op z'n vingers gesmeerd. Verder had hij verschillende piercings, waaronder een ring door z'n onderlip. Jimmy had tie-rips bij zich. Nadat we onze positiviteit waren verloren, kregen we ideeën om Jordy met z'n onderlip vast te binden aan de rits van zijn tent. Of aan z'n slaapzak, dat hij 's ochtends naar buiten zou komen met een slaapzak aan z'n mond "guys... canf anfybody helpf me?".
Het maakt natuurlijk geen bal uit hoe die gozer eruit, al is ie paars. Zolang hij maar wat leuks te melden heeft of op z'n minst sympathiek is. Dat was bij Jordy helaas niet het geval. Verschillende keren heb ik naar z'n leven en achtergrond gevraagd, maar het enige wat hij mij tijdens het weekend vroeg was waar ik de oploskoffie had gelaten en hoe lang de rijst moest koken.
Jordy gaf aan dat hij een hekel had aan kamperen en dat hij bang was voor wilde dieren. Hij was letterlijk als de dood voor de dingo's op het eiland. Toen Jimmy een krabbetje had gevangen en in z'n hand legde gilde hij het uit van de angst. Ik vroeg hem gekscherend wat hij in 's hemelsnaam op deze trip te zoeken had. "It's about the people. I've met some of the most amazing people here". Hmm, die moest ik dan blijkbaar nog ontdekken.
Jordy slikte 's avonds een lading valium zodat hij in slaap zou vallen. Toen we de eerste avond met wat mensen op het strand zaten kwam hij plotseling struikelend naar ons toe. Hij wilde gaan skinny dippen, dus trok ie ineens z'n kleren uit en rende hij naar het water. De zee bij Fraser Island schijnt door enorme stroming en haaien erg gevaarlijk te zijn, dus het wordt afgeraden om er te gaan zwemmen. De mensen om ons heen riepen dat hij het water niet in moest gaan. Jimmy en ik keken even naar mekaar en begonnen hem aan te moedigen juist een lekkere frisse duik te nemen. We waren teleurgesteld toen hij even later weer terug kwam lopen vanuit het water.

Naast onze eigen Landcruiser ging er nog een aantal andere auto's mee, gevuld met "avonturiers" die Fraser Island wilden ontdekken. We sliepen allemaal in een kamp met een centrale tent waar gegeten en gedronken werd. Helaas bestond de groep uit 90% Engelsen die de hele tijd probeerden op een irritante manier grappig te zijn. Die gasten hadden wel wat van de Engelse New Kids, steeds scheldend en dom naar elkaar schreeuwend. Ik heb gemerkt dat Engelsen en Ieren afzonderlijk prima lui zijn. Zet ze echter niet bij elkaar in een groep en geef ze zeker geen drank, want dan kunnen ze behoorlijk irritant worden (zowel man als vrouw).
Charlie was de leider van het stel. Hij had een klein buikje en een snorretje, waarschijnlijk rijdt hij thuis rond in een groene Opel Manta. Elke paar minuten riep hij iets onverstaanbaar Engels waarop iedereen om hem heen verplicht begon te grinniken. Al tijdens de briefing werd het duidelijk dat hij de grote grappemaker was. Toen waren we nog positief en vonden we het mooi dat er een gangmaker tussenzat. Al vrij snel begon het echter op m'n zenuwen te werken. Na het weekend hoorden we van verschillende anderen dat ze zich ook kapot hadden geërgerd aan Charlie en de rest van de Engelse New Kids.
Jimmy en ik waren "The Dutchies" en voelden ons gedurende het weekend een beetje buitenbeentjes. Normaal gesproken heb ik niet zo'n moeite om te mixen in zo'n groep. Maar als ik me constant irriteer aan het gros van de mensen en niemand interesse in mij toont, vind ik het wel welletjes. Het was trouwens wel interessant om eens een buitenbeentje te zijn, om te zien hoe minderheden zich moeten voelen. Er waren wel wat mensen met wie ik wat beter kon opschieten, maar dat waren er niet veel.

De "massive party" in de avond was helaas al ruim voor middernacht voorbij omdat het grootste deel zijn of haar tent al had opgezocht. De liters en liters aan drank ten spijt, echt los is het nooit gekomen. Dan moesten we zelf nog maar voor wat gekkigheid zorgen.
Jimmy houdt er altijd wel van om wat gekke fratsen uit te halen. Hij had het er al een tijdje over dat hij zo goed een zwijn kon nadoen, alsof hij op z'n kop wordt geslagen met een stok: "huuuhie". Nadat de meesten de eerste avond al op bed lagen, waren we met een paar mensen op het strand gaan zitten om de volle maan te zien opkomen. Na een paar uur was het tijd voor wat gekkigheid en gingen we terug het kamp in. Vol overgave begon Jimmy aan wat tenten te rommelen en te snuiven, met tussendoor af en toe het "huuuhie" geluid. Verschillende mensen maakten sis geluiden om het zwijn weg te jagen. Een meisje wist hem zelfs voor z'n kop te tikken door de tent heen, wat een luide "huuuhie!" opleverde.
Eén gozer was 's nachts z'n tent uit gekropen om een foto te maken van het dier dat aan zijn tent zat te rommelen. Toen hij op z'n camera keek verwachtte hij een zwijn of iets dergelijks. Hij keek raar op toen bleek dat hij de rug van Jimmy had vastgelegd. Gelukkig kon hij de grap waarderen en was hij sportief genoeg om zijn mond te houden.
De volgende morgen was het zwijn het onderwerp van gesprek. "Did you hear that sound yesterday? There was a pig near our tent."
"Yes I heard that too. I was so scared!"
De tourguide had nog nooit gehoord van varkens op Fraser Island, maar wie weet was er wel eentje ontsnapt ergens uit één of ander kamp dacht hij. LOL! De tweede avond werden er opnieuw wat tenten besnuffeld door het zwijn. Het zwijn was nu zelfs gaten aan het graven, waardoor het de volgende morgen nog echter leek. Uiteindelijk kwam de aap toch uit de mouw, "one of the Dutchies" was het geweest.

Het eiland was verder wel mooi. Ik laat het echter voor wat het is, voor de geïnteresseerden is er eventueel de gratis online service Wikipedia, of één van de duizenden andere reisverhalen van backpackers die op Fraser geweest zijn.


Castaway op Middle Island:
Goed, weer even genoeg mensen afgezeken zo. Na het Fraser weekendje gingen we weer over in de positieve houding. Vanuit het plaatsje Town of 1770 boekten we een weekendje onder de noemer "Castaway". Opvallend genoeg is deze trip totaal niet bekend onder de backpackers, hoewel ik het als een bijzondere ervaring beschouw.

De naam Castaway komt van de gelijknamige film, waarin Tom Hanks een medewerker van Fed Ex speelt die aanspoelt op een onbewoond eiland nadat zijn vliegtuig is gecrasht. Het idee van de trip is dat je met een vliegtuig naar Middle Island wordt gebracht, een eiland met niets dan alleen een vuurtoren bewoond door 2 vrijwilligers. Op het eiland zijn wat tenten opgezet en staat een gasfornuis. Je mag het er verder zelf allemaal uitzoeken, in de stijl van een drenkeling.
In de morgen werden we opgepikt door Bruce de piloot. Bruce was een trotse grappige Ozzy van een jaar of 50. Hij had z'n pensioen allang bij elkaar verdiend als commercial pilot en organiseerde dit tripje voor de fun. Hij liep de hele dag rond met een brede grijns op z'n gezicht.

Vanaf een klein vliegveldje vertrokken we in een 4-sits vliegtuig naar het eiland. Jimmy ging links achterin zitten omdat je daar de beste foto's kon maken volgens Bruce. Ik deed rock-paper-scissors met Jurren, een andere Nederlander die meeging, voor de plek naast de piloot. Jurren had paper en ik rock, dus Jurren ging voorin.
Nadat Bruce het vliegtuig had gestart en we opgestegen waren, werd de grijns op zijn gezicht nog wat breder. We hadden al vernomen dat hij wel in was voor wat leipe stunts in de lucht. Als je op youtube zoekt op "girl in plane puking", dan vind je een filmpje van een meisje dat in een zakje aan het kotsen is. Ze krijgt haar eigen kots in haar gezicht, omdat de piloot plotseling een flinke duikvlucht maakt (duidelijk met opzet). Bij diezelfde piloot zaten wij in het vliegtuig.

Eenmaal hoog in de lucht begon Bruce met z'n trucjes. Links en rechts, op en neer, het was net een achtbaan. En na elke actie keek hij lachend over z'n schouder om te zien wat wij ervan vonden. Halverwege riep hij "guys, cameras off now". Waarschijnlijk was het niet helemaal legaal wat hij aan het doen was, dus we mochten niet meer filmen. Uiteindelijk landden we veilig en zonder misselijkheid op het strand van Middle Island.
Bruce nam de mensen die al op het eiland zaten weer mee terug naar het vasteland. Even later kwam hij weer aanvliegen om nog 2 Limburgse meiden af te zetten, tezamen met ons avondeten en een lading drinkwater. Hij wenste ons veel plezier en vloog er weer vandoor, in de lucht nog een soort van uitzwaai beweging makend met het vliegtuig.

Ons kamp bestond slechts uit een paar tenten, wat kookgerei en een paar kayaks om de zee mee op te gaan. Het kamp was gelegen langs een groot breed strand. Bij alles wat we rond het kamp deden hadden we uitzicht op de zee. Vanaf het strand liep een pad naar de andere kant van het eiland, zo'n 3 kwartier lopen. Daar konden we wat snorkelen en over rotsen klimmen. Ergens tussen de rotsen lag een aangespoelde boot. Golven vanuit zee klapten er nog overheen, maar we konden met wat kunst en vliegwerk de boot bereiken. De contactsleutel zat er nog in, net als de motor en een grote accu. Helaas lukte het niet om hem weer te starten.
Langs de boot en de rotsen zwommen tientallen zeeschildpadden, groot en klein. Er groeiden ook veel eetbare oesters, maar ik vond ze er zo vies uitzien dat ik het bij een halve oester gelaten had. Op de terugweg wisten we een flinke krab te vangen die we meenamen. Dat zou een lekker avondmaal worden! We waanden ons echt op een afgelegen eiland waarop we zelf moesten overleven. In de avond werd het kampvuur hoog opgestookt op het strand.
Na een redelijke nachtrust kroop ik 's ochtends m'n tent uit. Het eerste wat ik zag was de zee met het grote strand ervoor en een blauwe lucht erboven. Om goed wakker te worden dook ik meteen het water in. Toen ik bij de kooktent aankwam zag ik daar een enorme hagedis lopen, zeker anderhalve meter lang. Bruce had hier al over verteld, zijn naam was Cedric en hij kwam graag bij ons kamp langs op zoek naar voedsel. Volgens Bruce mocht je op het eiland doen wat je wilde, dus ook dieren vangen en eventueel opeten. Dus wij probeerden Cedric te vangen. Nadat we hem opgejaagd hadden ging hij er plotseling vandoor tussen wat bosjes. Voor het geval hij terugkwam zetten we een val klaar met wat eten eronder. We hadden ook een roeispaan met strop eraan in de aanslag. De laatste ochtend kwam Cedric weer langs en waren we dichtbij om hem te grijpen, maar hij wist opnieuw te ontkomen. Als we er nog een paar dagen gezeten hadden, dan zou hij zeker boven het kampvuur geëindigd zijn.

Onze Nederlandse mede-castawayers werden de tweede dag vervangen door 2 Zwitserse gasten en 2 Zwitserse meiden. Mooi volk, ze waren ook wel in voor een paar dagen overleven. Die gasten hadden wat visgerei bij zich en gingen meteen op jacht. Ze wisten een paar vissen te vangen die ze 's avonds fileerden en op het kampvuur gaar maakten. Die meiden waren iets minder avontuurlijk, maar gingen in de avond wel mee op krabbenjacht en op zoek naar schildpadden.
Na twee dagen werden we weer opgepikt door Bruce. Opnieuw kregen we een paar lekkere duikvluchten te verduren en Jimmy, die naast Bruce voorin zat, mocht zelfs een stukje sturen. Uiteindelijk kwamen we weer veilig aan land en werden we bij ons hostel afgezet na een geslaagd weekendje.


Whitsunday Cruise:
Volgens mij is het verhaal alweer ellendig lang aan het worden, dus ik zal het over de Whitsunday cruise wat kort houden. We hadden een prima Catamaran geboekt waarmee we 2 dagen en 2 nachten langs de Whitsundays zouden door cruisen. Onderweg stopten we op verschillende plaatsen om wat te snorkelen of een diepzee duik te maken. We gingen de tweede dag aan land bij Whitehaven Beach om daar een van de mooiste stranden ter wereld te zien (uiteraard kan hierover gediscussieërd worden). Het jammere was dat er gevaarlijke kwallen (stingers) rondzwemmen langs dat strand, waardoor de meesten een stingersuit droegen als ze het water in gingen. Hierdoor leek het af en toe net op een exotische aflevering van Star Trek.
Alles werd tijdens het weekendje voor ons verzorgd door de crew van de boot. Wij passagiers hoefden alleen maar te genieten van de zon, het eten en de mooie omgeving.

De eerste avond kregen we een mooi schouwspel voorgeschoteld. Toen het eenmaal donker was en we voor anker lagen, zette schipper Kyle de blauwe lampen onder de boot aan. Hierdoor werd een groot stuk van het water verlicht. Normaal zie je in het donker helemaal niets van het water, maar nu zagen we allemaal kleine visjes zwemmen. Die kleine visjes trokken squids aan (inktvissen), die zich aan de visjes tegoed deden. Helaas voor deze squids staan ze niet bovenaan de voedselketen. Ineens dook er een grote dolfijn op naast de boot, die op jacht ging naar de squids. Te gek om te zien! Soepel en met allerlei bochten en draaien ging hij achter de squids aan. Telkens kwam hij boven om adem te halen en dook hij weer onder. De squids verdedigden zich door inkt het water in te spuiten. De inkt zag er een beetje uit als de flares die een gevechtsvliegtuig afschiet als hij een missile op zich afkrijgt. Het leek echter weinig effect te hebben, de dolfijn was een paar uur lang heer en meester rond onze boot.

Het zou verder in de avonden niet erg uitbundig worden. De eerste avond lagen de meesten al voor 11 uur in bed. Ik zat nog tot laat wat op het dek naar de sterren en de vissen in het water te turen samen met m'n Duitse maat Manuel. De tweede avond werd het wel gezellig met een gekke Engelsman (Steve-O), een Canadese en een Nieuw Zeelands / Wales stelletje. Zeker toen er een paar wat aangeschoten waren werd het flink lachen geblazen.

Dat waren de avonturen van de afgelopen weken weer. Op dit moment ben ik in Melbourne, Victoria. Ik heb een mooi hostel geboekt midden in een drukke wijk in de stad. Ik zal hier 4 / 5 dagen (nachten eigenlijk) in de week in het casino door gaan brengen in de hoop al pokerend de financiële schade van de trip wat te beperken. Gisteravond heb ik een eerste sessie gespeeld met 150$ profit, dus dat was een aardig begin.

Iedereen alvast een goed weekend met Sinterklaasviering en uitwaaien in de herfstwind!

Greets,
PH