Road Trip New Zealand p2

Good day!
Hier is deel 2 van het Nieuw Zeeland Road Trip verslag. Iedereen bedankt voor de enthousiaste reacties op het vorige verhaal. Ik dacht al dat het schapenincident goed zou vallen, ik heb er zelf ook steeds hard om moeten lachen toen ik eraan terugdacht. We hebben de rest van de trip regelmatig nog het shshshshsh geluid gemaakt.

Nadat we door de schapendrijver waren bevrijd konden we er echt op uittrekken. Nieuw Zeeland staat bekend om z'n ongerepte natuur, hoge bergen, vele meren, rivieren en spectaculaire uitzichten en het werd tijd om dit alles van dichtbij te gaan bekijken.

De eerste stop van betekenis was Timaru. We kregen een tip om in Timaru wildlife te gaan bekijken. Zeehonden, pinguins en zelfs albatrossen zouden hier regelmatig te spotten zijn. Overdag reden we naar een parkeerplaats langs de kust waar tussen de rotsen een broedplaats van de Royal Albatross lag. De albatros is eigenlijk gewoon een reuzachtige meeuw. Het is wel een machtig beest met een spanwijdte van 3 meter en een enorme kop en snavel erop. We konden een "guided tour" boeken waarbij we van achter een groot raam naar de nesten van deze vogels mochten kijken, maar we hadden geen zin om hier 40$ neer te leggen. Vanaf de parkeerplaats konden we ze prima voorbij zien komen vliegen. Hoewel we ze alleen in de lucht hebben gezien, kregen we een goede indruk van de grootte van de albatrossen. Ze kwamen steeds rustig tegen de wind in aanvliegen om op hun nest tussen de rotsen te landen. Het had wel wat van de landingsroute boven de Haarlemmermeer.

Vlakbij de parkeerplaats was een klein strandje waar zich wat zeehonden ophielden. Of het waren zeeleeuwen, we wisten eigenlijk niet wat het verschil was. Toen Lenno z'n zeehonden lokroep ten gehore bracht reageerden er een paar door naar ons toe te zwemmen en wat bewegingen in het water te maken. Helaas werd er net een bus met luidruchtige Chinezen naast ons geleegd, waar de zeehonden zich duidelijk aan stoorden. Die Chinezen liepen druk tegen elkaar te schreeuwen, Joost mag weten waar het over ging. Helaas joegen ze zo onze nieuwe vrienden weer weg.

Zeehonden: [x]. Albatrossen: [x]. Restte ons dus nog om pinguins te zien. We hadden er vertrouwen in dat dit goed zou komen. Overal werd het namelijk aangekondigd: "pinguin watching", aan deze kust komen pinguins aan land!
De pinguins schenen overdag op zoek te gaan naar eten en kwamen dan 's avonds aan land om dit bij hun jongen op het nest te komen brengen. Dat moest toch wel een spektakel zijn. Eén met de natuur, op het strand naar pinguins kijken die het water uit komen. Zo werd het in ieder geval voorgesteld.
Volgens onze informatie moesten we bij Sandfly Bay zijn. Het kon niet missen dat we hier pinguins zouden spotten. De naam beloofde niet veel goeds, want sandflies zijn venijnige bijtende vliegjes, zo zouden we later tijdens de reis nog uitvinden. Gelukkig was op Sandfly Bay geen sandfly te bekennen. Ze hadden het beter Seal Bay kunnen noemen, want er lagen wel verschillende zeehonden te luieren op het strand.
We parkeerden de camper op de parkeerplaats bovenaan het duin. Het was koud en het waaide hard, dus we trokken drie lagen kleding aan en gingen rennend naar beneden om op te warmen.
Volgens de wegwijzers moesten we aan het andere eind van het strand zijn voor de "lookout", zo'n 40 minuten lopen. Een eind verderop liepen 2 andere mensen, maar verder was het strand verlaten.
Er lagen wel wat grote zeehonden die geen last leken te hebben van de koude wind. Ze trokken zich ook weinig aan van onze aanwezigheid. Pas nadat we een meter of 10 bij de grootste zeehond vandaan waren om wat fotootjes te schieten, stak hij z'n kop een keer omhoog om te kijken welke snuiters het waagden zich in zijn buurt te vertonen.
Aan het einde van het strand liep een klein pad omhoog de duinen in, richting een hokje dat daar in elkaar getimmerd was. Om de pinguins zo min mogelijk in hun doen en laten te storen, moesten we ons in dit hokje verschuilen. We konden door een kleine opening naar buiten kijken. Onder de opening was een bankje getimmerd waar al wat mensen op zaten, een paar Engelsen, Duitsers en een ouder Nederlands stel. We wisten ons er vakkundig tussen te wringen. We werden verder vergezeld door een "volunteer" die erop moest toezien dat we niets deden wat de zeehonden of de pinguins tot stress kon brengen. Echt zo'n vrouwtje dat dolgraag dingen wilde vertellen die eigenlijk niemand wat interesseerde, zonder gevoel voor humor. Uit beleefdheid vroegen we maar wat over de actieradius van de pinguins en hoe oud ze konden worden.

Goed, we zaten er klaar voor op het bankje, kom maar op met die pinguinnetjes. We voelden ons net een stel Duitsers in juni '44, vanuit onze bunker turend naar het water om te kijken of de geallieerden er al aankwamen. Al vrij snel was het raak. Daar, een pinguin! Groot rumoer in de bunker. Iedereen bracht snel de camera's en verrekijkers in de aanslag om dit spektakel waar te nemen.
De pinguin, in z'n eentje, spoelde aan op het zand, klom overeind, waggelde een paar meter en ging op een rots zitten. Iedereen was in afwachting van zijn volgende move, hij wilde toch vast zo snel mogelijk bij zijn nest komen. Maar hij bleef roerloos op zijn rots zitten. Af en toe klepperde hij wat met z'n vleugels, maar verder deed hij niets. Volgens de volunteer was hij aan het opdrogen en maakte hij zich klaar om verder de duinen op te klimmen richting nest.
Na zeker 20 minuten waarin wij gespannen zaten te wachten gaf de pinguin eindelijk weer teken van leven. Hij waggelde 10 meter verder, hopte op een hogere rots en ging weer stil zitten. Minuutje of 10 opdrogen en uitrusten, en dan hop-hop weer een rotsje hoger. Zo deed het beest er ruim anderhalf uur over om bovenop het duin bij zijn nest te komen. Al die tijd zaten wij door onze verrekijker naar hem te turen en foto's te maken. Zonder flits uiteraard, want volgens de volunteer kon een flits tot stress en zelfs blindheid leiden. Nadat de pinguin verdwenen was duurde het ruim een uur voordat de volgende pinguin aanspoelde. Deze leek nog langzamer omhoog te klimmen.
Dit was de pinguin experience. In de bunker werden we hoe langer hoe meliger. Geen wonder dat de pinguins op de lijst van bedreigde dieren stonden. We kwamen met de Nederlanders naast ons overeen dat dit toch wel het hoogtepunt van de hele Nieuw Zeeland reis zou worden. We konden vredig sterven na dit gezien te hebben.

We hielden het een paar uur vol, maar hadden het toen toch wel gezien. Op de terugweg naar de camper kwamen we nog een andere "volunteer" tegen die toezicht op het strand moest houden. Ook eentje zonder humor, maar ze was wel alert. Toen ik voor de grap m'n lege blikje cola voor haar neus op het strand gooide, wist ze niet hoe snel ze me moest vertellen dat ik die moest oprapen. Ik zei "just kidding, I had you eh?!", maar ze kon de grap niet echt waarderen.
Het was al vrij laat toen we terugkwamen bij onze camper, dus besloten we de nacht op de verlaten parkeerplaats door te brengen. We hadden een schitterend uitzicht over Sandfly Bay. Het idee dat er verderop zeehonden, pinguins en meer van dat gespuis rondhing had wel wat bijzonders. De hoge golven, koude wind en motregen maakten het wilde plaatje compleet.
De volgende ochtend waren we al vroeg wakker. We hadden al een paar dagen niet gedouched, dus het werd wel tijd om ons eens wat op te frissen. Bewapend met een flesje douchegel en een handdoek renden we terug naar het lege strand voor een frisse duik. Met de koude wind en het ijzige water voelde het aan als een soort nieuwjaarsduik. Maar we waren weer fris en fruitig en konden verder op pad!

===================================================

Na Timaru kwamen we via wat kleine plaatsjes in Dunedin (spreek uit: Dunédin). Dunedin is een modern stadje langs de oostkust. Nadat we in de middag een bezoekje aan de Speight's bierbrouwerij hadden gebracht en wat rond de stad hadden gedwaald, gingen we 's avonds op zoek naar een geschikte plek om de nacht met onze camper door te brengen. We wilden meteen beginnen met de kosten te drukken, dus we besloten om gratis te gaan overnachten. Er waren wel wat campings in de buurt, maar daar moest je overal voor betalen. We hadden die ochtend nog in de zee gezwommen, dus we konden nog wel een nachtje zonder douche.
Na wat rondrijden en overleggen hadden we een mooie plek gevonden. Geen verlaten parkeerterrein langs het strand, geen groot veld in het bos, maar gewoon file-geparkeerd in de drukste winkelstraat van de stad. Alsof we midden op de breestraat stonden.
We konden mooi gebruik maken van het toilet in de kroeg naast onze plek. Ze hadden er in de avond ook wat live muziek, dus een biertje daar ging er ook wel in. Verder vermaakten we ons de avond en volgende morgen met vanuit onze camper kritiek leveren op alles en iedereen die voorbij liep. En er liep een hoop dwaas volk voorbij, dus we konden onze lol op.

===================================================

Vanuit Dunedin reden we in een paar dagen langs het verre zuiden richting zuid-west. Hier bevindt zich het Fjordland. De bergen werden hoger en hoger en de wegen begonnen steeds meer te kronkelen. Het leek op een Alpenlandschap, maar dan langs de kust en met bijna geen inwoners.
Heerlijk om door die bergen heen te cruisen. Hoewel de AraSpeedo flink wat power bezat, moesten we regelmatig onze mannelijkheid even opzij zetten en een aantal versnellingen terugschakelen. Naar z'n 4, naar z'n 3 en soms... terug naar z'n 2. Maar zodra we de berg over waren en het wat vlakker werd of naar beneden ging dan was het weer plankgas.
Het uizicht was schitterend. De ene berg was nog hoger dan de andere, vaak lag er sneeuw op de top. Overal stroomden riviertjes en watervallen naar beneden. Wolken maakten het soms mysterieus. Er zijn hier ook verschillende Lord of the Rings scenes opgenomen, onder andere het deel in de Misty Mountains.

In Nieuw Zeeland stikt het trouwens van de schapen. Elk toegangbaar veldje of bergje is omringd door een hek en wordt gebruikt om schapen te laten grazen. Meestal staan die beesten je wat suf aan te kijken als je langs komt lopen of rijden. Maar als je flink op de claxon drukt dan schrikken ze zich een ongeluk en gaan ze als een dolle rennen.
Tja, je moet je ergens mee vermaken als je al 5 uur onderweg bent. Rijd je over een verlaten weg ergens tussen wat weilanden en bergen in. De Dijk pompt uit de speakers. De schapen kijken je schaapachtig aan. "MEEEEEEP!" (claxon geluid), en de hele kudde rent ervandoor. Hylarisch. Bij koeien werkt het overigens niet, die geven er vrij weinig om.

Een stop iets meer landinwaarts was Te Anau. We stonden hier op een mooie camping langs Lake Te Anau, een groot meer omringd door dichtbegroeide bergen. Hoogtepunt in Te Anau was een tripje naar de Glowworm caves. Dit zijn grote donkere grotten die door een eeuwenlange stroom water zijn gevormd. In die grotten wonen kleine wormpjes die, om andere insecten te lokken, blauw licht geven. Waar de evolutie al niet toe geleid heeft.
De ingang van de grotten ligt halverwege het meer en is alleen per boot te bereiken. Van binnen leek de grot net op Center Parks met een wirwar van riviertjes en watervalletjes. We moesten een bootje instappen en de gids trok ons de duisternis in. Nadat onze ogen eenmaal gewend waren konden we de glowworms goed zien. Allemaal kleine blauwe puntjes die de hemel verlichtten.
Grappig was dat we deze trip samen deden met twee Beverwijkers. Terwijl we op de boot richting grot zaten te wachten kwam ineens Bas, een vriend van Lenno's broer, samen met z'n vriendin Robin aanlopen.
"Wat doe jij hier jongen?"
"Hé kerel!"
Uiteindelijk blijkt de wereld soms kleiner te zijn dan je denkt.

===================================================

Vanuit Te Anau gingen we via de fjorden van Milford Sound (ook bekend als MILF-oord sound) naar Queenstown. Queenstown is net een soort Oostenrijks alpendorp. Na een lange bergrit kwamen we 's avonds laat aan in het centrum. We hadden geen zin meer om op zoek te gaan naar een camping of hostel, dus we besloten om op een parkeerplaats te gaan staan. Er stonden geen bordjes dat het verboden was daar te kamperen en we kochten netjes een parkeerkaartje tot 9 uur 's ochtends, dus dat moest geen problemen opleveren. Achteraf hadden we beter in het Hilton kunnen logeren. De volgende morgen zat er namelijk een bon van 200 NZD onder onze ruitenwisser. Het is verboden om in je camper in een stadscentrum te overnachten, zo bleek. De parkeerwacht was zo vriendelijk om z'n naam op de bon te zetten. Z'n LinkedIn pagina is al gevonden, dus we kunnen hem nog eens vertellen wat een toffe peer we hem vinden.

Queenstown staat bekend om de extreme sporten. Je kunt het zo gek niet bedenken of het is hier mogelijk. Mountain biken, paragliden, bungee jumpen, flying fox (met een kabelbaan van boom naar boom zweven), skydiven, noem maar op. Helaas kost dit allemaal bakken geld en hadden wij een beperkt budget aan te houden. Het bleef daarom voornamlijk bij window shoppen en foto's maken van anderen die het waagden om zo'n extreme activiteit te doen. Een ritje met de Luge, een soort afdaling voor skelters, kon er voor ons nog net van af.

Dat de wereld klein is werd in Queenstown nog eens bevestigd. Tijdens een avondje stappen stonden we in een drukke kroeg. Naast ons stonden 2 meiden rustig te dansen en hun drankje te drinken. Hoewel ik normaal niet zo vaak zomaar iemand aanspreek in de kroeg, begon ik een praatje.
"Hey, where are you girls from, Scandinavia or so?"
Ik vond ze wel Zweeds of Deens overkomen, vandaar de vraag.
"No from Holland"
"Oh! Dan kunnen we wel Nederlands praten. Waarvandaan precies?"
"Uit Heemskerk."
"Daaaag dat meen je niet!"
Bleek dat ze gewoon bij ons uit de buurt kwamen en zelfs in het eerste van het damesteam van ADO'20 spelen en hebben gespeeld.
Daphne en Britt, het bleken gezellige dames te zijn. Een paar dagen later zaten Lenno en ik in een thermal pool (warm zwembad) bij de Franz Josef Gletsjer, een dagje rijden van Queenstown. We hingen wat onderuit, commentaar gevend op het volk om ons heen (heerlijk dat buitenlanders zelden Nederlands spreken). En wie kwamen daar ineens aanlopen? De Heemskerkse dames. We hebben hierna contact gehouden en later nog afgesproken in Auckland.

De Franz Josef gletsjer is samen met de Fox gletsjer één van de trekpleisters van west Nieuw Zeeland. Wij besloten om de gletsjer zelf niet te beklimmen, opnieuw uit budget technische redenen (180$ voor een guided tour). We namen de track op de hoge berg naast de gletsjer, vanwaar we een mooi uitzicht over de gletsjer zouden moeten hebben.
Helaas was het vrij slecht weer en hing er lage bewolking, dus veel van het panorama hebben we niet kunnen genieten. Daarom hadden we er maar een beetje de vaart achter gezet. Er stond 4 uur voor om naar de top te lopen, maar wij deden dit in 2.5 uur. Terug naar beneden hebben we zelfs een stukje gerend, maar toen Lenno stevig door z'n enkel ging besloten we toch maar wat rustiger aan te doen. We hebben wel mooie foto's en filmpjes van onszelf, rennend door de wolken bovenop de berg. Op de weg naar benenden was er ook nog tijd voor wat gekke hobbit-foto's.

Tot zover deel 2 van Nieuw Zeeland. Deel 3 is al in de maak en zal ik hopelijk na het weekend posten.

Cheers!