Road Trip New Zealand p3

G'day mates,
Om het Nieuw Zeeland verhaal compleet te maken is hier deel 3 van de "Road Trip New Zealand" series. In de vorige aflevering hadden Lenno en PH net de gletsjers bezocht. De weg vervolgde zich hierna richting het noorden.

We kregen van Lenno's maat Honig de tip om halverwege de westkust op zoek te gaan naar goud. Vlakbij een plaatsje genaamd Ross stroomden wat riviertjes waar in het verleden veel goud gevonden was. En het eeuwenoude gezegde luidt: "waar goud is gevonden ligt nog meer goud". Of iets in die geest. Toevallig had ik net een boek over de Australische goudkoorts gelezen, dus ik was al in de stemming. Het goudzoeken bleek wel een mooi fenomeen.

We hadden in een visitor center in Ross te horen gekregen dat we het beste naar Goldborough konden gaan. Goldborough, de naam zei het eigenlijk al. De vrouw achter de balie vertelde ons dat daar een camping lag waar een riviertje langs stroomde waarin we ons fortuin konden gaan zoeken. We kochten twee pannetjes van haar en kregen wat instructies over hoe we het water en grind moesten zuiveren om korreltjes goud tevoorschijn te toveren. Ze deed het even voor met een handje grind dat ze al klaar had liggen. Beetje heen en weer schudden, de grote stenen eruit halen en hop, daar zag je al wat kleine dingetjes glinsteren op de bodem van de pan.

Dat moesten wij toch ook kunnen. Op naar Goldborough. Onderweg was de Tomtom even de weg kwijt en we hadden geen gedetailleerde kaart bij ons, dus we deden anderhalf uur over een stukje van een paar kilometer. Uiteindelijk bereikten we de camping laat in de middag, dus we besloten om het goudzoeken tot de volgende ochtend uit te stellen. De camping bestond uit niet meer dan een aantal grasveldjes met een houten WC hokje. Even terzijde, op die goedkope campings hebben ze een heel handig systeem bedacht voor de WCs. Ze graven een groot gat in de grond en zetten daar een pot op... er zijn momenten waarop je je afvraagt waarom je niet gewoon thuis gebleven bent.

Het goudzoeken bleek een ware community te zijn. Op de camping stond het al vol met grote motorhomes. We maakten een praatje met wat mensen en die bleken al jaren achter mekaar naar deze camping te komen om hun geluk te beproeven. Het was geen vetpot, zo zeiden ze, maar ze konden om de zoveel tijd een leuke ketting maken van wat ze hadden gevonden.
Met dollar tekentjes in onze ogen gingen we de volgende morgen op pad naar het riviertje. We hadden in Ross een klein doorzichtig buisje gekocht waar we ons gevonden goud in konden doen. Als we die wisten te vullen dan hadden we een "ounce" aan goud, met een waarde van zo'n 2000 NZD.
Onderweg kwamen we verschillende mensen tegen die al bezig waren. Ze hadden hele damwerken gebouwd om het water door hun zeef-stellages te leiden. Het zag er vrij amateuristisch uit, maar ze konden ons wel een hoop kleine korreltjes en schilfertjes laten zien die ze gevonden hadden.

Het werd tijd om zelf aan de slag te gaan. We hadden natuurlijk geen flauw idee waar we het beste konden gaan zitten, maar we vonden een plek waar we "een goed gevoel" bij hadden. Lenno ging ergens bij een kleine bocht van het riviertje zitten en ik nam een meter of 20 verderop plaats. Handje grind en water in je pan en zeven maar.
Omdat goud een zware stof is, zwaarder dan stenen en aarde, zinkt het als snelste naar de bodem van je pan. Als je dus wat water en grind in je pannetje schept en dit heen en weer beweegt (zeeft), zal het goud uiteindelijk onderin terecht komen waardoor je het eenvoudig kunt onderscheiden.
Vrij regelmatig vonden we iets goud-glinsterends in onze pannen. Het probleem was dat we niet wisten of dit echt goud was, of gewoon iets wat een heldere gele kleur had. Bij twijfel stopten we het toch maar in ons buisje.

De hele middag hebben we zo, gehurkt als een stel Gollems, grind lopen zeven. Het was heel rustgevend, een soort meditatie, in gedachten verzonken naar goud speuren. Af en toe keek ik opzij om te zien hoe het Lenno verging. Als ik hem dan geduldig z'n pannetje heen en weer zag bewegen wist ik dat hij lekker bezig was.
"Hoe sta je ervoor chef, ben je al rijk?"
"Nou, ik heb wel weer wat gevonden net, kijk maar."
"Dat is geen goud man, dat is gewoon een steentje."

Na een paar uur zitten pielen met de pannetjes hadden we beiden ongeveer een honderdste van ons flesje vol (Lenno had een leeg flesje handen-ontsmetter gepakt om zijn vondsten in te bewaren). De zon scheen volop dus we hadden 'm aardig in onze bol zitten en besloten dat het mooi geweest was.
Op de terugweg kwamen we langs een oud stel dat we in de ochtend ook al hadden gezien. Ze waren net hun dam aan het afbreken. De vrouw kwam even naar onze flesjes kijken om te zien wat we gevonden hadden. Ze had haar leesbril niet op en kon het niet zo goed zien, maar was vrij overtuigd dat het voornamelijk zilver was in de flesjes.
"Honey, come have a look what these boys found. Is that gold or silver?"
De oude baas kwam eraan om naar onze vondst te kijken. Hij begon langzaam met z'n hoofd te schudden en het glimlachje dat hij erbij trok was niet veelbelovend. "That's silver fellas, I'm sorry".
Hele middag goud gezocht, nul resultaat. Ach, we hadden fun gehad. En wie kan er nou zeggen dat hij zilver uit een rivier heeft weten te zeven?

================================================

Vanuit het hooggebergte langs de westkust gingen we op weg naar het Abel Tasman park. In de Lonely Planet hadden we voor onderweg een camping gespot bij de Buller Gorge. Hier zouden we "The terror of the sandflies" meemaken.
Sandflies zijn berucht onder de reizigers in Nieuw Zeeland. Vooral in het Zuidereiland stikt het ervan. Het zijn piepkleine vliegjes die vanuit alle hoeken en gaten op je af komen. Zodra je een moment stilstaat komen er een paar op je zitten om je te bijten. Ze kennen totaal geen schaamte. Een mug komt alleen in het donker op je af en een wesp zal slechts toeslaan als je hem in gevaar brengt. Maar de sandfly kan ieder moment en om elke willekeurige reden besluiten je te grijpen. Het lijkt alsof ze er plezier aan beleven om een jeukende rode bult op je huid achter te laten.
Ik heb er eens eentje gevolgd die naar m'n arm vloog. Hij ging op me zitten, zette z'n poten goed schrap en stak een soort slurfje in m'n arm. Ongegeneerd. Als zo'n fucker je bijt voel je eerst een klein irritant prikje. Als je er dan op tijd bij bent kun je 'm nog afmaken voordat hij schade aanricht. Maar als je te laat bent zal er in de loop van de volgende dag een mooie rode bult op je arm ontstaan.

We kwamen laat in de middag aan op de Buller Gorge camping, wat eigenlijk gewoon een groot grasveld was met zo'n ingenieuze gat-WC. Al meteen nadat we uit de camper stapten viel het op dat het sandfly gehalte hier wel erg hoog was. We spoten onszelf goed in met anti-mosquito spray, maar ze bleven hardnekkig op ons afkomen.
We hadden nog wel buiten gegeten, maar werden zo gek van die vliegjes dat we besloten om daarna binnen in de camper te gaan zitten. Beetje kletsen, boekje lezen, telefoon spelletje spelen, plannen maken voor de komende dagen. Buiten werd het langzaam donker, dus we hadden een lichtje aangedaan. Alle deuren en ramen waren uiteraard dicht.
Na een paar uur hoorde ik Lenno ineens verschrikt roepen. "What the hell?!" Hij had eens goed door het raam naar buiten gekeken en het bleek dat het raam helemaal onder de vliegjes zat. Er waren letterlijk duizenden van die kolere vliegjes op het licht van onze camper afgekomen. De hele camper zat onder.
We zijn allebei niet van die angsthazen, maar dit was toch wel wat verontrustend. Ik moest denken aan de film Pitch Black, waarin Vin Diesel het opneemt tegen duizenden vliegende monsters. Binnen waren we veilig, maar buiten zaten die wezens op ons te wachten.

Snel bedachten we een plan om onszelf in veiligheid te brengen. Het was pikkedonker buiten en we waren al vrij moe, dus wegrijden was geen optie. Honig (Lenno's maat van de goudzoek tip) had Lenno verteld dat je ze met je deodorant bus en aansteker te lijf moet gaan. Dit leek ons echter niet heel verstandig.
We hadden gelukkig een bus met super-duper insecten verdelger bij ons. We hadden dit al vaker gebruikt en het bleek goed te werken. Als je dit een beetje door de lucht spoot vielen alle insecten in de buurt direct dood neer. We besloten om naar buiten te rennen om onze laatste plas te plegen voordat we gingen slapen, en meteen de camper met vergif onder te spuiten. Aftellen: drie... twee... één... deur open, naar buiten jumpen en meteen de deur weer dicht. Lenno had de bus vergif in de aanslag en spoot daarmee stevig in het rond. Toen we weer naar binnen waren gesprongen moesten we daar ook nog flink sprayen om de binnengekomen vliegjes te killen. Zelf raakten we er ook wat high van. Hierna deden we het licht uit en gingen we slapen, hopend dat in het donker niet nog meer sandflies op de camper af zouden komen.

Eenmaal wakker de volgende morgen zagen we wat de schade was die we aangericht hadden met onze vergif. Het was een ware slachting, de camper zat van buiten totaal onder met dode sandflies. Ze waren allemaal op de zijkant en de ramen blijven plaken. Nadat we de ramen hadden schoongemaakt reden we er zo snel mogelijk vandoor, weg van de sandfly terror.

================================================

De volgende stop was Nelson, de uitvalsbasis voor het Abel Tasman park. We hebben hier een paar dagen gerelaxt op een mooie camping. We konden hier lekker rondhangen, een beetje de was doen, over een strandje struinen en even bijkomen zonder veel autorijden en tracks lopen.
In het Tasman park boekten we een kayak dagtrip. Met een groep van zo'n 15 man gingen we al peddelend door de zee langs wat strandjes en rotsjes. Onderweg kwamen we onder andere langs een broedplaats voor zeehonden. We hadden lekker weer en mooie uitzichten, dus het was een prima dagje.

Vanuit Picton, vlakbij Nelson, namen we de ferry naar Noordereiland van Nieuw Zeeland.

================================================

Op het noordeneiland kwamen we met de boot aan in Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Wellington is een gezellige stad vol restaurants, kroegjes en terrasjes. Het was wel prettig om weer eens in een grote stad te zijn na zoveel campings en natuur. In Wellington hebben we 2 dagen rondgestruind en zijn we wat op stap geweest.
De tweede avond in Wellington gingen we voor de Big Night Out. Nadat we bij een Italiaan een stevige bodem hadden gelegd, konden we er wel een avondje tegenaan. Het werd een vermakelijke avond, maar kreeg een wat bittere nasmaak. In de laatste tent had Lenno z'n vestje en ik m'n jas over een kruk bij de deur gehangen, voor de neus van de uitsmijter. M'n jas was niet zomaar een jasje, maar m'n favoriete "jassie" die ik in Melbourne had gekocht. Zo eentje die perfect zat, alsof ie speciaal voor mij gemaakt was. Niet zo slim om die over een kruk in een drukke disco te hangen zou je zeggen, maar achteraf is het altijd makkelijk praten. Het valt al te raden, Lenno's vest en mijn jasje waren gejat. De bastards.
Als ik wat alcohol op heb dan raak ik wel eens in een baldadige stemming, waarbij een bepaalde vorm van kleptomanie in me opkomt. Tel er deze keer bij op dat we aan de andere kant van de wereld waren en dat m'n favoriete jasje gejat was en je begrijpt dat de gebruikelijke flesopeners die ik wel eens meeneem niet genoeg waren om mijn honger te stillen. Lenno had precies dezelfde stemming.
Het kwam er uiteindelijk op neer dat we de volgende morgen wakker werden in onze camper met 2 grote knal-oranje pionnen en een grote reddingsboei tussen de voorstoelen. Aangezien we op een stadscamping stonden recht tegenover een soort politiepost, heb ik er maar snel een paar handdoeken overheen gelegd. De pionnen hebben we later kado kunnen doen aan een campingeigenaar en de boei is ergens achtergelaten bij een benzinepomp.

================================================

Na Wellington cruisten we verder het Noordereiland in. Het gebied vlak boven Wellington staat bekend om z'n wijngaarden. Met wijn-kenner Lenno aan boord moesten we hier uiteraard een dagje wijn gaan proeven. We hadden een mooie camping gevonden tussen een aantal druivenvelden in. Bij deze velden stonden grote landhuizen waar men werd uitgenodigd om de plaatselijke Sauvignon blancs en rode Merlots te komen proeven.
Meestal kostte het proeven 5$ voor een aantal bodempjes witte en rode wijn. De gastheer of gastvrouw vertelde wat over de wijngaard en waar we op moesten letten als we de wijn roken of proefden. We kregen steeds een beschrijving van de verschillende geuren en smaken die je kon ontdekken, zoals bepaalde fruitsoorten. Een Duitse dame overdreef het in mijn optiek wel wat met "not that earthy mushroom flavour, but more of a mango and passionfruit smell". Tja, het zal wel.
Ik ben over het algemeen niet zo'n wijn drinker, maar vond het interessant om eens een dagje wijntjes te ontleden.

================================================

We waren bijna aan het einde van onze reis, maar de gekste dag moest nog komen. Deze dag zou ons langs een vulkanisch sprookjes landschap voeren en hoog boven de wolken meenemen.
We werden in de ochtend wakker op een camping vlakbij de Tangariro crossing. De Tangariro crossing is een lang pad dat tussen een aantal nog actieve vulkanen door loopt. Deze omgeving diende als het decor van Mordor, de plaats waar alle boosaardige wezens in Lord of the Rings vandaan komen. Het ziet er ook erg onheilspellend uit. De aarde is overal zwart en er is bijna geen begroeiing.
Voor het bewandelen van het hele pad stond 8 uur, maar dit was één kant op waarbij je uiteindelijk met een busje van het einde terug naar het begin werd gebracht. Om de $35 voor die bustrip te besparen besloten we met de camper naar het startpunt te rijden en ergens halverwege het pad weer om te keren. Zoals we gewend waren liepen we ongeveer 2 keer zo snel als de meeste wandelaars, dus uiteindelijk zijn we wel tot 2/3 van het pad gekomen voor we weer terugliepen.

De route begon vrij onschuldig met een vlak stuk, maar om ons heen zagen we de grote zwarte bergen van de vulkanen al op ons wachten. Al vrij snel ging het stevig bergopwaarts en het pad was vaak lastig te belopen. Overal was de aarde zwart. Langs de hele route was geen boompje te bekennen, slechts lage struikjes konden hier groeien. Hoe hoger we kwamen, hoe steiler het pad werd en hoe moeilijker het begaanbaar was. Onderweg zagen we veel bijzondere rode en zwarte rotsformaties die door eerdere uitbarstingen waren gevormd.
Nadat we over een enorm plateau gelopen waren en nog een stukje hoger klommen, bereikten we de top van de vulkaan. Op de top lagen heldere blauwe vulkanische meren. Rond die meren kwam overal rook uit de grond, wat een mysterieus plaatje opleverde. Het stonk er enorm naar zwavel. We groeven ergens wat in de aarde waar een rookwolkje uit de grond kwam en verbrandden bijna onze handen omdat het zo warm was.
We hadden in de camper veel liedjes van De Dijk in onze playlist, dus was dit een mooie gelegenheid om "dansen op de vulkaan" eens in het echt te doen. Het bijbehorende filmpje zal ik maar niet in het openbaar online zetten.
Na een tijdje rond gekeken te hebben rond de top, namen we dezelfde route weer terug. Uiteindelijk waren we behoorlijk kapot toen we weer bij de camper aankwamen. Het was een uur of half 4 in de middag en we moesten nog een stukje rijden naar Taupo, onze volgende bestemming.

Taupo staat vooral bekend om het feit dat dit één van de mooiste plaatsen ter wereld is om een skydive te maken. Al maanden geleden hadden Lenno en ik afgesproken om het hier te gaan wagen, de sprong uit een vliegtuig. Skydiven is hetzelfde als parachute springen, maar dan met een vrije val voordat de parachute wordt geopend. Gekkenhuis natuurlijk...
Om half 5 kwamen we aan in Taupo en we gingen meteen informeren naar de skydive. We dachten erover om de volgende ochtend of middag te boeken, eventueel nog een dagje later. Met de lange wandeling nog in de benen stapten we het boekings centrum binnen. Het gesprek ging ongeveer als volgt:
"Hi, we want to do a skydive."
"Ok, when do you want to jump?"
"We're not sure, how about tomorrow?"
"That's possible, but it will probably rain tomorrow. Why don't you do it right now?"
"Right now? Yeah... fuck it, why not right now?"
Ja, waarom zouden we niet nu besluiten om binnen een uur op 5km hoogte uit een vliegtuig te springen?
Het zou de dag erop gaan regenen en op dat moment was het licht bewolkt. Perfect weer voor een skydive. Het kwam ook wel goed uit om de volgende dag alweer verder te rijden zodat we een dagje op ons reisschema konden inlopen. Na kort in beraad te gaan besloten we om het maar meteen te gaan doen. Hoppa.
Over 40 minuten moesten we ons melden op het vliegveldje iets verderop. We hadden nog net tijd om een broodje shoarma naar binnen te blaffen bij de shoarmatent om te hoek.

Het skydiven is wel een fantastisch fenomeen. Denk je eens in, je zit in een klein vliegtuigje hoog in de lucht. De deur wordt geopend en je wordt verzocht om naar de opening te schuiven, zodat je er daarna uit kunt pleuren.
De spanning bouwt zich langzaam in je op. Op het vliegveld werden we ontvangen door een vriendelijk team. Met wat grapjes over parachutes die niet zouden openen probeerden ze ons bang te maken, maar daarmee waren ze uiteraard aan het verkeerde adres. We deden de zogeheten "tandem-dive", wat betekent dat je met een tuigje aan een ervaren duikinstructeur vast zit. Zelf hoef je in principe niets te doen, behalve geld te betalen en je naar de slachtbank te laten leiden.
We werden aan onze instructeurs voorgesteld en in ons tuigje gehezen. We hadden de laatste vlucht van de dag en stapten als enigen het vliegtuig in.

We gingen in een snel tempo omhoog. Mijn instructeur liet steeds zien hoe hoog we zaten.
"2000 feet."
"7000 feet, this is where I will open the parachute."
We zouden tot 15000 voet gaan, ongeveer 5 km. Het was half bewolkt, dus we hadden een mooi uitzicht over het meer en de ondergaande zon, maar kregen ook een goede indruk van het feit dat we hoog tussen de wolken vlogen. Lenno en ik keken elkaar af en toe aan. De blik was een mix van spanning en enthousiasme.
Toen we bijna op de juiste hoogte waren werden de laatste voorbereidingen getroffen. We werden nog steviger aan onze instructeurs vastgebonden. Via een kapje kregen we wat extra zuurstof toegediend. De veiligheidsbril werd opgezet en alle gespen werden nog eens nagelopen om te checken of ze goed vast zaten.
Lenno had het pakket geboekt waarbij er opnames van hem zouden worden gemaakt. Hiervoor was speciaal iemand mee omhoog gegaan die tegelijk met Lenno naar beneden zou duiken. Dit was wel een baas. De deur van het vliegtuig werd geopend en die kerel klom naar buiten om aan de vleugel te gaan hangen en te wachten tot Lenno naar buiten zou vallen. Lenno moest als eerste. Ik zag hem met z'n buddy naar de rand van de opening schuiven. Even smilen voor de camera en plop, ze waren al verdwenen.
Damn, nu was het mijn beurt. We schoven naar de rand. Het was net als een achtbaan waarin je omhoog wordt getrokken. Je weet dat je zometeen de vrije val tegemoet gaat, één van de minst aangename gevoelens. En je hebt er nog voor betaald ook.
Ik moest op de rand gaan zitten, m'n benen naar buiten hangen en m'n hoofd achterover steken. Ik kon nog net even snel zien hoe ziekelijk hoog we vlogen.
M'n instructeur riep "Here we go!" en daar gingen we. De eerste paar seconden draaiden we alle kanten op. Ik was totaal m'n orientatie kwijt en zag afwisselend het vliegtuig en de grond. Ik voelde een "heerlijke" steek in m'n buik van het vrije val gevoel. Vrij snel had de instructeur ons onder controle. Ik kreeg een tikje op m'n schouder ten teken dat ik m'n armen kon strekken en van de echte vrije val kon genieten. We gingen mega hard naar benenden, met 200 km per uur was me verteld. De val begon boven de wolken maar vrij snel kwamen we in de wolken terecht. Wat een ziek idee om door een wolk heen te vliegen. Volgens mij heb ik wel 20 keer "holy shit" geroepen. We kwamen beneden de wolk uit en vielen nog een stukje verder, totdat de parachute open werd getrokken. Met een harde ruk werd onze vrije val beëindigd. Het tuigje wat ik omhad liep tussen m'n benen door, dus dit moment was iets minder aangenaam.
Hoewel ik in principe niets had gedaan was ik buiten adem door de adrenaline kick. M'n oren waren ongeveer in m'n hersenen gezogen vanwege de luchtdruk. De vrije val had ruim een minuut geduurd, maar voelde aan als 10 seconden. Vredig zweefden we een paar minuten verder tot we weer netjes op het vliegveld landden.
Lenno was al geland en stond op mij te wachten. Met een grote smile maakten we een high five, de skydive was overleefd.
Een half uurtje later waren we weer terug in Taupo. Alsof we alleen even een ommetje hadden gemaakt.

================================================

Na alle avonturen kwamen we aan bij de eindbestemming Auckland. Ons trouwe maatje AraSpeedo moest helaas worden ingeleverd vlakbij het vliegveld. We hadden in Auckland nog een paar dagen om wat te chillen voordat Lenno naar huis zou vliegen.
We hadden afgesproken met de Heemskerkse dames Daphne en Britt die we eerder op de reis ontmoet hadden. Met hen zijn we samen een avondje op stap geweest en hebben we een dagje op het strand liggen chillen. Mooi om eens lekker plat Heemskerks en Beverwijks te kunnen praten. Zij moesten de dag erna ook naar huis toe, dus ze konden op het strand mooi nog even een (rood) kleurtje opdoen.

In de intro van het eerste Nieuw Zeeland verhaal zei ik dat we reuzen omhelsd hadden. Hiermee doelde ik op een dwaas voorval tijdens onze avond op stap in Auckland. In een of andere hip hop tent stonden we wat te dansen en te drinken. Plotseling was er een opstootje, waarbij een reusachtige dikke kerel flink naar iemand uithaalde. Ik stond er wat vanaf dus ik heb er weinig van meegekregen, maar het leverde nogal wat rumoer op. Om de één of andere reden dacht die reus even later dat hij mij had geraakt tijdens het opstootje. Hij heeft de rest van de tijd dat we daar binnen waren geprobeerd om vergiffenis van mij te krijgen. Hij zei dat hij z'n "loved ones" probeerde te beschermen. Hij heeft me wel 20 keer gevraagd of ik hem wilde vergeven. En ik heb hem 20 keer gezegd dat het wel prima was, no worries. Met z'n vatsige zweterige lichaam pakte hij me zelfs beet voor een flinke omhelsing. Als ik nog eens problemen had dan mocht ik bij hem aankloppen. Hij zag er wel gangster uit, dus het gaf wel een veilig gevoel om te weten dat hij aan mijn zijde zou staan, mocht me iets overkomen.

================================================

Dit was het epische Nieuw Zeeland verhaal. In 4 weken tijd hebben we veel meegemaakt. Hopelijk krijgen jullie thuis door deze verhalen een mooie indruk van de avonturen en het sfeertje tijdens de reis. Momenteel verblijf ik in Adelaide, vanwaar ik morgen een 10-daagse georganiseerde trip door Zuid-West Australië zal beginnen. Dit zal weer genoeg voer opleveren voor een volgende blog entry.

De mazzels!
PH