Byron Bay & Brisbane

Beste familie en vrienden!
Vanuit het oosten van Australië een nieuw verhaaltje over de avonturen van PH de backpacker. Iedereen weer bedankt voor alle positieve reacties de vorige keer, het is een mooie motivatie om er weer even goed voor te gaan zitten. Dit verhaal zal wat minder spektakel worden maar het is vast weer het lezen waard.
Ik zit momenteel in Rainbow Beach, onder een enkeling ook bekend als Rambo Beach. Rainbow Beach is samen met Hervey Bay de startplaats voor de trips richting Fraser Island. Ik loop wat achter de feiten aan met het bloggen, want ik ben inmiddels al terug van de trip, maar de dolle dagen op Fraser Island komen terug in het volgende verhaal.

Nog even terug naar twee weken geleden. Na onze surf tour, die ons van rookies tot ware surf dudes en surf babes had gemaakt, belandde ik in Byron Bay. Ik had een bed geboekt in een soort backpackers resort, met een zwembad en grote kamers inclusief balkon. Tegelijk met de Sydney funroom dames checkte ik er in.

Byron Bay is een prima plaats om een weekje rond te hangen en weinig uit te spoken. De kustlijn bestaat uit een aantal lange zandstranden waar regelmatig hoge golven op breken. Er hangt in Byron Bay een bepaalde vakantie sfeer, als een zomerse dag in Wijk aan Zee. Het is er drukker dan een dorp maar gemoedelijker dan een stad. Het publiek is er een mix van surfers, backpackers en gezinnen, die het allemaal wat rustiger aan lijken te doen dan anders. Voor de feestbeesten zijn er wat populaire disco's en kroegen, maar Byron Bay leent zich ook goed voor een avond kletsverhalen vertellen of problemen in de wereld te bespreken.
Uiteraard pasten wij perfect in deze hele entourage.

Ik ben een kleine week in Byron Bay gebleven. Overdag heb ik voornamelijk op het strand gelegen met bekenden en rond het hostel gehangen. Een paar avonden zijn we op stap geweest, onder andere met Rob, Bob de Pauper (beiden uit de Sydney groep) en Chris de Amerikaan van de surftrip.

Eén van de avonden heb ik op het balkon van m'n kamer met een internationaal gezelschap wat biertjes gedronken en gekletst. Samen met een Franse gozer, een Zweeds stelletje en een Duitse dame werden voornamelijk de problemen rond de crisis in Europa besproken. Regelmatig gaan gesprekken hier niet veel verder dan "where are you from", "how long have you been in Australia" en "where are you going next". Deze avond gingen we behoorlijk los over wat de problematiek rond de bankencrisis in Europa en Amerika en wat de toekomst in petto zal hebben. De Zweden maakten zich niet zo druk, het ging allemaal wel prima in Zweden volgens hen. De Duitse was bang dat haar belastingcenten in een grote Griekse put zouden verdwijnen. De Fransman zag de toekomst wat somber maar had besloten om zo lang mogelijk ver weg van huis te blijven.
Op onze kamer sliepen ook nog twee Italianen. Ze spraken beroerd Engels dus het was lastig om een gesprek met ze te voeren. Wat ik ervan begreep was dat ze een paar weken in Byron Bay vakantie aan het vieren waren en hun dagen vooral vulden met surfen en wiet roken. Of ze goed waren in surfen weet ik niet. Het blowen leek ze wel aardig af te gaan want regelmatig hing de doordringende lucht van wiet in de kamer, op ieder willekeurig momenten van de dag.

Byron Bay is behalve de relaxte sfeer en de goede surf ook bekend om z'n mooie wandelroute. De route voert de wandelaar over rotsen langs een aantal stranden en door een stukje regenwoud. Het eindigt op de top van een hoge rots, waar een witte lighthouse, hoe noem je zo'n ding in het Nederlands... vuurtoren, is gebouwd. De gelukkige wandelaar ziet vanaf de kant walvissen en dolfijnen zwemmen.

Nadat ik op zondagavond wat op tijd m´n bed had opgezocht, was ik op maandag al vrij vroeg op pad om de route te bewandelen. Met vroeg bedoel ik dan 9 uur op, rustig ontbijten en douchen, nog even een bakkie koffie en dan vertrekken.
Ik was in m'n eentje, even zonder drukte van anderen. Het was die ochtend Nederlands weer. Het motregende wat en er stond een fris briesje vanuit zee. Prima weer voor de Byron Bay hike.
Met een playlist op de MP3-speler die uiteen liep van Oasis tot Tiësto en Elbow tot Wu Tang Clan liep ik op slippertjes en in korte broek over de paden. De capuchon van m'n trui had ik half over m'n kop getrokken. Zo slenterde ik deze ochtend richting vuurtoren.

Ik kwam eerst langs een strand waar wat surfers in het water lagen te wachten op de juiste golf. Bij het eerste uitzichtpunt, bovenop een grote rots, stonden wat mensen achter een hekje naar zee te kijken. Een aantal van hen had de camera paraat en anderen stonden fanatiek te wijzen. Uit hun opmerkingen ving ik op dat ze een walvis hadden gespot. Toen ik naar het water keek zag ik in de verte wat wit schuim dat duidelijk geen normale golf was. Plotseling kwam er een groot grijs gevaarte het water uitspringen die met een enorme plons weer het water in klapte. Het was een dikke vette walvis! Te gek om te zien, gewoon vanaf de kust!
Kort erop zag ik er nog eentje een sprong maken. Het leek alsof er wat mannetjes indruk probeerden te maken op twee vrouwtjes die ernaast zwommen. Elke keer als er zo'n gevaarte het water uitsprong hoorde je de mensen "ooooh" roepen. Iedereen probeerde de perfecte foto te maken. Meestal zaten er een paar minuten tussen de sprongen, maar het was lastig inschatten waar de volgende walvis het water uit zou knallen. Het was dus zaak om scherp en geduldig te wachten met camera ingezoemd op een stukje water. Ik heb een paar aardige foto's en filmpjes weten te schieten.

Ik liep verder richting lighthouse, onderweg steeds naar het water kijkend in de hoop nog meer walvissen te zien. Het bleef mooi, walvissen spotten terwijl je gewoon een wandeling langs de kust maakt. Wat dichter langs de kust zwommen ook dolfijnen. Halverwege de terugweg liep ik Daniëlle en Steffi tegen het lijf, zij waren net op weg naar de vuurtoren. Samen met hen heb ik de route nog eens gelopen. Deze tweede keer was de zon door de wolken gekomen, wat het uitzicht nog mooier maakte.

Na de week in Byron Bay was de volgende bestemming Brisbane. Ik was voor het eerst sinds het vertrek uit Amsterdam even echt op mezelf aangewezen, zonder bekenden om me heen. Daniëlle en Steffi waren twee dagen eerder naar Surfer's Paradise vertrokken, Rob was er ook al vandoor en Jimmy was nog aan het mountain biken in het zuiden. Ik had een plekje in de Brisbane Express geboekt die me in een paar uur van het pitoresque Byron Bay naar de metropool Brisbane zou brengen.

M'n oorspronkelijke plan was om wat langere tijd in Brisbane te blijven, minimaal een aantal weken, om er wat bij te gaan beunen in het casino. Hoewel ik aardig wat spaarcenten op m'n bankrekening had staan voordat ik deze trip begon, gaat het allemaal wat harder met de uitgaven dan ik verwacht had. Oorzaak hiervan zijn de hoge Dollar koers (of lage Euro koers) en flinke inflatie sinds de vorige keer dat ik hier rondreisde. Daarbij ben ik ook erg slecht in cheap-ass leven en weinig geld uitgeven.
Veel backpackers kunnen in Australië wat geld bijverdienen omdat ze hier met hun working-holiday visum mogen werken. Een uurloon van 20$ heb je hier al snel te pakken met een simpele baan achter de bar of als verhuizer. Ik heb mijn werkvisum echter al gebruikt de vorige keer dat ik hier aan het rondreizen was en reis momenteel met enkel een toeristen visum. Ik zal dus een andere manier van inkomsten moeten vinden als ik het hier lang wil volhouden. Aangezien ik het niet zie zitten om m'n lichaam te verkopen in Kings Cross (red-light buurt in Sydney) of met een uithangbordje en bakje langs de weg te gaan zitten bedelen, zal ik hier aan het pokeren gaan.

De meeste lezers weten dat ik wel vrij leip ben van poker. Noem het een mooie hobby, noem het een verslaving, ik vind het een schitterend tijdverdrijf en verdien er over het algemeen geld mee. Het is een gokspelletje, maar als je het goed doet dan gok je met een positieve verwachtingswaarde, wat je op termijn geld zal opleveren. Zolang ik mezelf in de hand houd en er winst mee blijf maken zal ik het blijven doen.
Ik heb goede hoop om tijdens m'n trip de hoge kosten wat goed te kunnen maken door een flink aantal nachten in het casino aan de pokertafels te spenderen. Ik hoopte hier in Brisbane een begin mee te maken.

Even terzijde, voor de geïnteresseerde lezer met wat tijd over, op http://www.bbbpoker.nl/poker_verhalen.htm staan nog wat verhalen uit de oude poker-doos van 5 jaar geleden in Melbourne en Sydney.

Door de Brisbane Express werd ik op de Brisbane coach terminal aan Roma Street gedropt. Daar nam ik een taxi naar m'n hostel genaamd Embassy Base. Ik vroeg aan de chauffeur of het hostel ver van het casino lag. Volgens hem lag het midden in het zakencentrum en om de hoek van het casino. Hij vertelde dat hij er zelf ook regelmatig te vinden was en er eens met het spelletje Baccarat 350.000$ had gewonnen wat hij in een "property" had gestoken.

Op m'n kamer in het Embassy hostel lag Greg, een kerel uit Schotland, wat lamlendig op z'n bed te hangen. Ik vroeg hem of hij zin had om ergens een bakkie koffie of biertje te halen. Daar was hij wel voor te porren, want hij verveelde zich kapot. Hij zat al een aantal dagen in Brisbane en was in afwachting van de reacties op een aantal sollicitaties die hij gedaan had.
Greg was een 24-jarige timmerman die het leven in Schotland wat beu was. Ik moest alle zeilen bijzetten om zijn gekke Schotse accent goed te kunnen verstaan. Het was net alsof ik een boek of artikel veel te snel aan het lezen was. Ik probeerde zo veel mogelijk woorden opvangen en met elkaar verbinden om zo de lijn van z'n verhalen op te maken. Uiteindelijk verstond ik hem best redelijk. Ik had wel al vrij snel besloten om niet met hem een drukke kroeg te gaan bezoeken omdat ik hem daar absoluut niet zou kunnen verstaan.
Greg vertelde over het taaie leven in Schotland met veel drank, drugs, jeugdbendes en werkloosheid. Een verkeerde blik naar iemand in de kroeg en je kunt er al snel in een vechtpartij verzeild raken, zo zei hij. Brisbane leek voor hem een paradijs en hij dacht er al over om naar Australië te emigreren.

Na een stevige avondmaaltijd was het tijd om het Treasury Casino op te zoeken. De eerste avond poker gaf me een redelijk resultaat, ik sloot na een paar uur af met ruim 70$ winst. Ik had me echter wel de hele tijd zitten irriteren aan de dealers en de andere spelers. Het spel ging nog trager dan de gemiddelde home-game op dinsdagavond met m'n Accenture collega's.
De dealers zaten er onderuit gezakt bij, als Aldi cassiéres na een lange avond stappen. Ze maakten veel fouten tijdens het delen en wisten regelmatig niet wat de exacte regels waren als er wat misging. Normaal gesproken hoort dan de floor-manager, de opzichter van de poker ruimte, bij te springen. De managers hier liepen met hun handen in de zakken wat rond te struinen, meestal naar de TVs kijkend die aan de wand hingen. Het interesseerde hen duidelijk geen bal wat er aan de tafels gebeurde.
Er was geen cocktail service, dus als je wat wilde drinken dan moest je van de tafel weglopen waardoor je een aantal potjes niet mee kon doen. In elke tafel zat een automatische schudmachine ingebouwd, maar deze haperden regelmatig, wat het delen erg ophield. Wat het allemaal nog trager maakte was dat de meeste spelers zeker 10 seconden moesten nadenken over elke beslissing. Gezelligheid was er ook niet bij aan de tafels. Er zaten een paar locals die alleen met mekaar praatten en wat Aziaten waar geen woord uitkwam.

De tweede avond poker was nog trager dan de eerste. Nu kreeg ik ook nog eens een partijtje bagger kaarten, niet normaal. In m'n notitie boekje, wat ik gebruik om de avonturen hier wat te onthouden, heb ik opgeschreven "$600 verlies, trage kutsessie".
(Voor degenen die weinig van poker weten, sla de volgende zin maar even over..) Een grote all-in met AK tegen K7 en TT, een andere all-in met QQ tegen AK en een matig gespeelde AK met K op de flop tegen een geturnde straight waren de oorzaak van het verlies. In totaal 2 grote buy-ins, wat op zich wel meevalt, maar het voelde toch niet lekker.
Tijdens de tweede avond klaagde ik wat over het trage spel en de slechte service van het casino tegen de speler naast me. Zijn antwoord was "you don't come to Queensland to gamble, you come here to go fishing or lie in the sun." Daar had hij een goed punt. Ik besloot op dat moment om het pokeren later tijdens de reis voort te zetten. In Melbourne is één van de grootste casino's ter wereld waar vast en zeker wat geld te halen valt.
Na deze "trage kutsessie" heb ik nog twee keer gespeeld, waarbij ik beide keren een winst van 100$ boekte.

In de tussentijd was Jimmy vanuit het zuiden naar Brisbane gekomen. Hij had een aantal dagen gemountainbiked in Canberra maar zei dat er daar verder geen bal te beleven viel. Er waren ook bijzonder weinig toeristen te vinden. Uit eenzaamheid had hij er al over gedacht om het zadel van z'n fiets te halen voordat hij eens stevig over een hobbelpad zou gaan afdalen.
Omdat zijn vriendin eind november in Melbourne zal arriveren besloot hij om nog even wat gekkigheid langs de oostkust op te zoeken, voordat hij daarheen vliegt.
Dus Jimmy kwam mij opzoeken in Brisbane. Het is mooi om die vogel er weer bij te hebben. We lopen mekaar lekker op te stoken en op een goeie manier zijn we de boel regelmatig flink aan het afzeiken, inclusief elkaar. Regelmatig liggen we krom van het lachen. (Dit zal wat meer terugkomen in het Fraser Island verhaal).

De rest van de dagen in Brisbane hebben we niet bijzonder veel uitgespookt. We hebben nog een paar uur in het casino gespendeerd, waarbij Jimmy z'n stapeltje chips aan de pokertafel netjes aan mij overhandigde. Zijn Aas-Boer werd fataal tegen mijn paartje vrouwen.
Naast de casino bezoekjes hebben we nog wat leipe fotoseries geschoten voor de skyline van de stad. Brisbane is gelegen aan een rivier, heel toevallig ook "Brisbane" genaamd. Langs deze rivier loopt een mooi pad waarvandaan de skyline van Brisbane goed te zien is. Jimmy heeft een enorme fotocamera mee. Het duurt altijd een paar minuten voordat hij deze uit z'n tas heeft gehaald en in mekaar heeft gesleuteld, maar als het dan zo ver is dan kan hij er ook beste foto's mee maken.
Eén avond resulteerde dit in meesterlijke foto's. Met de camera op zelfontspanner en een sluitertijd van 30 seconden namen we allerlei houdingen aan.
De laatste avond in Brisbane was Daniëlle ook in town. Zij kwam ons opzoeken voor wat gezelligheid. Na wat te hebben bijgekletst en een rondje door het casino te hebben gemaakt was zij ook wel te vatten voor wat gekke zelf-ontspanner foto's. Het moet er op de plaatselijke beveiligingscamera's wat dwaas hebben uitgezien. Drie van die vogels die steeds 30 seconden lang één of andere houding aannamen en daarna hard lachend op het fototoestel gingen kijken wat het resultaat was.

We sloten elke avond in Brisbane af in de McDonald's naast ons hostel voor een McMutsje. Nog even een burgertje vlak voor het slapengaan.

Dat was 'm weer voor vandaag folks. We gaan zo even wat te eten scoren en vanavond waarschijnlijk in de bar van ons hostel wat . Morgen reizen we verder noordwaarts richting Town 1770, waarna we verder zullen gaan naar de Whitsunday Islands voor een welverdiende catamaran cruise van 3 dagen.

Cheers,
PH