Surfin' Safari

G'day!
Hoe maakt iedereen het? Opnieuw bedankt voor de reacties op het vorige verhaal! Vanuit de State Library in downtown Brisbane, waar men snel en gratis internet serveert, probeer ik er weer een mooi nieuw verhaal van te maken.

Na de dolle dagen in Sydney werd het tijd voor wat Australische cultuur. Eén van de dingen waar je aan denkt bij Australië is surfen. Bijna overal langs de kust zijn stranden te vinden met hoge golven, uitermate geschikt om met een surfboard te bedwingen. In elke winkelstraat is wel een Rip Curl of Quicksilver winkel te vinden en nabij het strand zie je veel mensen met board onder de arm rondlopen. Je ziet hier zelfs schoolklassen met kinderen die op het strand en in het water surfles krijgen. Vandaar dat het hoog tijd werd om hier actief aan deel te gaan nemen.
In het verleden had ik wel wat gesurft, onder andere de dag les tijdens de eerste week in Sydney (onder leiding van Owen en Rowen). Over het algemeen was dit me niet zo heel best af gegaan. Zoals veel andere dingen lijkt het een stuk eenvoudiger vanaf de kant dan dat het is wanneer je het zelf probeert.

Voor het luttele bedrag van 700$ had ik de 5-daagse Mojo surftour geboekt. De trip was ons door veel mensen aangeraden, waaronder m'n eigen broer MO die hem een aantal jaar geleden zelf heeft gedaan. Wat betreft het surfen kon het voor mij op twee manieren uitpakken. Óf ik kon aan het einde van de trip goed surfen, kende de basis van het peddelen en golven pakken en voelde me comfortabel in het water. In dat geval zou ik later nog regelmatig een board kunnen huren om ergens te water te gaan. Óf ik kon er nog steeds geen bal van en zou voorlopig niet meer over surfen nadenken. Ik was benieuwd waar het op uit zou draaien.

Het sfeertje rond het surfen is mega relaxt. Volgens de kenners gaat het in het surfen in principe om twee dingen: "To have fun and to look cool", uitgesproken als "Tu have fan and luk kuuuul". De manier om dit te bereiken is "by catching waves", spreek uit: "bai ctchin waaives". De ware surfdude maakt zich nergens druk om, is op z'n 14e van school gegaan want surfen is het enige dat telt en draagt geen horloge want de tijd doet er niet toe. Het taaltje is ook wat apart, het laatste woord in elke zin wordt wat langer en op hogere toon uitgesproken. "I'm going to eat paaastá". "When you stand, bend your knees like thiiís".

Op maandagmorgen 4:45u ging het wekkertje in m'n dorm room in Bondi Beach. Fitter dan ik tevoren verwacht had sprong ik m'n bed uit voor een snelle douche in de badkamer verderop op de gang. Op m'n kamer lagen Jimmy en Rob en twee Canadese gasten nog te ronken. Om te zorgen dat iedereen solidair met mij wakker werd (zij konden allemaal uitslapen) ramde ik even extra hard met de deur en kraakte ik net wat te lang met m'n plastic zakken. Heerlijk die plastic zakken. Als je een grote ruimte vol slapende mensen wakker wilt hebben dan hoef je alleen maar wat spullen van de ene zak in de andere te doen. Je hoort dan het diepe ademhalen al snel veranderen in wat eerste hoests en geeuws.
Ik zou Jimmy en Rob voorlopig even niet zien, dus nadat ze wakker waren wenste ik ze het beste voordat ik met m'n grote groene koffer het hostel uitstapte. Tegenover het hostel stonden al wat vroege vogels op de bus te wachten, op weg naar hun werk. Met lijnbus 380 ging ik naar Bondi Junction vanwaar ik de trein naar Sydney Central Station pakte. Op Central Station was het verzamelpunt voor de Mojo surftip.

Ik werd om kwart voor 7 verwacht bij het verzamelpunt voor de tour, maar ik was er al kwart voor 6. Met een vers bakkie koffie en grote croissant zocht ik een bankje langs een druk kruispunt om wat rond te kijken naar al het volk dat zich 's ochtends vroeg door Sydney heen beweegt. Veel mensen waren al vroeg op weg naar hun werk. Zakenlui liepen strak in het pak op weg naar hun kantoor en bouwvakkers met felgekleurde overalls gingen richting bouwplaats. Een enkele zwerver leek de hele nacht op te zijn gebleven. Eén ervan had iets te veel van het goede gebruikt want hij zwalkte over het kruispunt en struikelde in het midden. Hij lag daar even versuft rond te kijken terwijl het stoplicht voor auto's op groen sprong. Gelukkig wist hij snel weer op te krabbelen en naar de overkant te rennen, want auto's moesten hem aan alle kanten omzeilen.

Na het uurtje zitten rondkijken begaf ik me richting de Mojo verzamelplaats. Hier trof ik een hoop bekenden. De dames van de fun-room waren ook in voor een weekje surfles (uiteraard was het geen toeval dat ik dezelfde trip als hen geboekt had). Verder waren er nog wat mensen die ik van de eerste weken in Sydney kende. De rit naar ons eerste kamp genaamd Crescent Head duurde zo'n 6 uur en voerde ons langs een mooi groen heuvellandschap.

Het kamp in Crescent Head was zoals je een surfkamp zou verwachten. Het lag net achter de duinen nabij het strand. We sliepen in grote houten lodges met een apart huisje met toiletten en douches. Hangmatten en wat lounche banken moesten voor de nodige ontspanning zorgen. Een grote trailer met surfboards maakte duidelijk dat we hier kwamen om te surfen. Het kampvuur dat net iets buiten het kamp was aangelegd leek nog na te smeulen van de avond ervoor.

In onze slaaphut maakten we snel kennis met een aantal andere Mojo surf rookies. Chris, een Nederlander van 18 jaar, was net klaar met z'n VWO en op zoek naar vermaak in Australië. Hij liep de hele week rond met z'n petje achterstevoren op z'n kop. Mooi baasje, op 18-jarige leeftijd in z'n eentje naar Australië, ga d'r maar aan staan. Een andere Nederlander genaamd Sander lag ook op onze kamer. Hij blaft in een paar maanden Australië en een groot deel van Azië door. In het surfen zou hij niet zo'n grote held blijken, verder dan de lage golfjes langs het strand zou hij niet komen in deze 5 dagen. Goeie peer verder.

De enige niet uit Nederland op onze kamer was een grote Duitser. Hij heette Falk of Fark, ik ben er niet zeker van welke van de twee. Falk/Fark kwam in het begin over alsof hij niet helemaal goed was, maar dit bleek vooral te komen door z'n gebrekkige Engels. Met z'n ronde kop met haren half voor zijn ogen stond hij overal met een grote glimlach bij. Hij zei vrij weinig, omdat hij niet kon volgen waar mensen het over hadden. Daniëlle vond hem wel wat weghebben van een zelfmoord terrorist die een plan had beraamd om de Mojo bus op te blazen. Nadat ik eens een rustig gesprek met hem had bleek het best een goeie kerel te zijn, maar hij bleef een aparte vent. Hij wil piloot bij de Lufthansa worden, dus als we over een aantal jaren horen dat toestel LH280 zich in de Berliner Dom heeft geboord, weten wij wie het gedaan heeft. Namelijk Falk/Fark.

Een andere boeiende persoon was Chris de Amerikaan. Chris was soldaat in het Amerikaanse leger en had 2 weken verlof van z'n diensten in Afghanistan. Hij was een Blackhawk piloot en vloog als para-medic om gewonde soldaten uit de strijd op te pikken. Hij wilde er maar wat graag over vertellen en uiteraard hoorde ik graag wat dolle verhalen. Beelden op zijn laptop toonden dat het wel menens was. Hij liet zien hoe hij, onder dekking van een Apache helicopter, ergens een landing maakte tussen de RPG en AK-47 schoten om iemand op te pikken die zonder benen zijn Blackhawk werd in gehezen. Chris had 2 weken verlof en mocht kosteloos ergens op de wereld heenvliegen. Fiji, Hawaii, Bali, Bangkok, Amsterdam, waar dan ook. Hij koos ervoor om met een stel dolle Hollandse backpackers op surfkamp in Australië te gaan.

Zoals altijd met groepen nieuwe mensen begon het wat onwennig maar werden we al vrij snel maten allemaal, zeker na een avond biertjes en vieze guuunn drinken bij het kampvuur (zei ik niet al zoiets in het eerste verhaal?).

Nadat we allemaal waren ingecheckt en een bed hadden geclaimd was het tijd voor onze eerste surf sessie van de week. We hezen onszelf op stuntelige manier in onze wetsuits. Een enkeling had de rits aan de voorkant zitten, ondanks de vele waarschuwingen dat deze aan de achterkant hoort. Iedereen gooide een halve pot zonnebrand-creme op z'n gezicht. Met onze lichtgevende roze en groene oefenboards begaven we ons op weg naar het strand voor de eerste les, waar we eerst nog wat theorie te horen kregen.

Om een golf te kunnen pakken zijn drie basisprincipes belangrijk: Focus, relax en balance.
Focus, je moet scherp zijn op wat er gebeurt. Welke golf moet ik pakken, wat doet de golf precies (slaat ie om naar links of rechts, is ie hoog of laag), ligt er niemand in de weg, lig ik wel goed op m'n plank, etc.
Relax, je moet ontspannen zijn. Heb het geduld om op de juiste golf te wachten, neem de tijd om een paar keer stevig te peddelen om op gang te komen, zorg dat je de golf te pakken hebt en spring dan rustig rechtop op je board.
Balance, zorg er altijd voor dat je goed op je board ligt te peddelen, dat je board recht in het water ligt, dat je stevig op je board springt als je de golf pakt, etc.
Pas je die drie principes juist toe dan ging het volgens instructeur Matty vanzelf: "yieeeew, you're suuurfing!".

De groep werd in 3-en gesplitst. Twee groepen gingen meteen het water in, onze groep kreeg nog wat extra instructies. Matty zei dat we het beste vlak langs de rotsen aan de linkerkant het water in konden peddelen. Daar was namelijk de "rip", waar het water terug de zee in stroomde. Dat scheelde een hoop peddelen. Zo kwamen we eenvoudig achter de golven, konden we een stukje naar rechts peddelen en lagen we precies goed om de golven te pakken. Eenmaal de golf bereden konden we over het strand weer terug lopen naar de rotsen en weer het water ingaan. Zo was de cirkel rond. Zodoende zouden we fun hebben en er cool uitzien, zo voorspelde hij.
Onze eerste sessie ging al heel behoorlijk en het leek erop dat iedereen wel één of twee keer op z'n board had kunnen staan. Het was wel dodelijk vermoeiend, het peddelen door de stroming heen is erg zwaar. Zeker omdat elke paar seconden een dikke golf tegen ons in klapte. Regelmatig vlogen de roze boards me ook om de oren als iemand weer eens door een golf was omgegooid of een "nose dive" had gemaakt. Als je wat teveel voorop je board ligt en de golf neemt je mee, dan steekt de punt (neus) van je board het water in en wordt je voorover gelanceerd: "nose dive".
Matty de instructeur zei dat hij erg tevreden was over onze groep, maar ik had het idee dat hij dat tegen iedereen zei (vooral tegen de meiden). Beetje zo'n "special price for you, my friend" idee.

De surfinstructeurs zijn op zich wel grappige en enthousiaste gasten en ze zijn goed in het uitleggen van wat surftechnieken als je daarvoor open staat. Ze kunnen aan de andere kant ook goed op je zenuwen werken met hun domme opmerkingen en gekke geschreeuw de hele dag. Standaard maken ze na elke zin een sexistische opmerking naar de vrouwen. Als er iets grappigs of leuks gebeurt dan volgt er meestal een soort strijdkreet achteraan. "Yeeeeah!".
Matty spande wel de kroon. Elke paar minuten schreeuwde hij in het wilde weg "yieeew" of "whooow", meestal zonder enige aanleiding. Z'n woordenschat ging niet verder dan datgene wat nodig was om het surfen uit te leggen of vrouwen te versieren. Waarschijnlijk dat hij papa en mama ook nog wel kende. Aan school had je helemaal niks volgens hem, het enige wat er in de wereld telde was surfen en simpele vrouwen regelen.
Matty leefde wat in zijn eigen wereldje. Hij plaste zelfs in z'n wetsuit. Op zich niet zo gek zou je denken, het zeewater spoelt dat vanzelf weg. Maar Matty plaste terwijl hij ons wat aan het uitleggen was op de kant, voordat we het water ingingen. Hij vertelde iets over balance en hoe je op je board moet staan, toen hij ineens stil werd en aan z'n zaakje begon te rommelen. Dat zag er op zich al een beetje dwaas uit. Toen mompelde hij iets als "nice warm" en hop, daar liep een straaltje vocht uit z'n broekspijp. Hij keek iedereen daarop aan met een halve lach op z'n gelaat, zo van "dwaas ben ik he".

Na de eerste sessie werd er een stevige en gezonde BBQ maaltijd voor ons klaargemaakt. In de avond stookte instructeur Antman het kampvuur hoog op en nam iedereen daaromheen plaats met bier of vieze guuuunn. Er werd een soort voorstel rondje gedaan waarin iedereen wat over zichzelf mocht vertellen en een mop mocht voordragen. Ik koos de mop over Bill Clinton en Boris Jeltsin die in een oerwoud in Afrika met een vliegtuig neerstorten (op verzoek kan ik deze eventueel in de comments hieronder herhalen).
Op dag 2 moesten we op tijd op voor onze volgende les. Na een goed ontbijt met hamburgers van de avond ervoor liepen we naar onze surfspot. Daar aangekomen zag ik ineens wat vinnen het water uitkomen. Vet, dolfijnen, vlak langs de kust! Ik rende richting het water om te zien of we ze van wat dichter bij konden bekijken. Toch wat huiverig stapte ik het water in, niet elke dag zie ik vissen (ok, zoogdieren) van 2 meter groot zo dichtbij. Maar andere Nederlander Nils rende langs me het diepe in, dus ik ging ook wat verder. De dolfijnen leken ook wat nieuwsgierig, want ze zwommen wat dichter naar ons toe, tot een meter of 10 van ons af. Erg tof om zo dichtbij de wildernis te zijn. Na een kwartiertje zwommen de Flippers weer wat verder en zochten wij onze boards weer op.

De rest van de dag bestond uit surfen, eten en chillen. Een prima besteding van de dag, die gekke Matty heeft nog niet eens zo'n slecht leven dacht ik nog. In de avond regende het dus kwam er weinig van het kampvuur, maar wat drankspelletjes brachten er toch een aardig sfeertje in. Ik had zelfs een pot poker gespeeld tegen Falk/Fark en Steffi.

Op de derde dag was er in de ochtend nog een paar uur surfen gepland, waarbij opnieuw wat dolfijnen werden gespot. 's Middags stapten we op de bus naar ons volgende surfkamp, genaamd Spot X. Spot X was een beetje de grote en commerciële versie van het eerste kamp in Crescent Head. Behalve onze Mojo groep waren er ook een hoop andere lui. Het sfeertje was er wat minder gemoedelijk dan in de eerste dagen. Het stikte er van de domme surfdude wannabees die met flauwe grappen en streken probeerden indruk te maken op de vrouwen. Het was wat gemaakt gezellig allemaal. De golven waren er echter wel perfect en met onze eigen Mojo vrienden zouden ons er goed gaan vermaken.

Dag 4 was wat het surfen betreft echt fantastisch. Vroeg in de morgen lagen we al in het water. Je kon de golven van verre af aan zien komen en perfect inschatten waar en hoe deze zouden gaan breken. De eerste de beste golf, zeker 2 of 3 meter hoog, was meteen raak voor mij. Ik probeerde alles toe te passen wat me geleerd was: recht liggen (balance), rustig maar stevig peddelen (relax), opspringen (balance, focus), schuin naar rechts insteken en goed diep zittend door de golf sturen. Rats, daar ging ik, als een dolle! Om me heen werden de "yieew"-s en "whooo, you're surfing"-s me toegeroepen. Met m'n handen in een shaka (een vuist met je duim en pink uitgestoken) reed ik de golf af naar het strand. Ik had het doel van het surfen bereikt, want ik zag er cool uit (zie foto's) en ik had fun! Een enorme glimlach kon ik niet onderdrukken.
De rest van de ochtend ging het lekker. De ene na de andere golf was ik de baas. Hoewel anderen ook behoorlijk cool waren en fun hadden, was ik volgens één van de opper-surfinstructeurs de "surfer of the day". En dat al halverwege de dag!

Het is wel een mooi fenomeen, dat surfen. Het heeft wat weg van een voetbalwedstrijd op een koude maar zonnige zondagmorgen. Te vroeg je bed uit, maar dat vind je niet erg omdat je lekker gaat voetballen / surfen. Dan wat grappen en grollen uithalen met je maatjes terwijl je je omkleedt. Er hangt een bepaalde lucht in de kleedkamers. Bij het voetbal is het gras, modder en muffe douche lucht. Bij het surfen is dat het rubber van je wetsuit, de geur van je zonnebrand-creme en het zout van de zee.
Het maakt geen bal uit hoe je haar zit, of het lekker gaat op je werk, of wat je de avond ervoor hebt uitgespookt. Je komt om te voetballen / surfen, niets meer of minder. De eerste stappen op het veld / in het water zijn koud en oncomfortabel, maar je stapt er onverschrokken doorheen. Als je eenmaal opgewarmd bent dan kun je er vol tegenaan. Op een goeie dag gaat alles vanzelf, passes komen allemaal aan / golven pak je eenvoudig. Maar als je tegenstander te sterk is / de golven te lastig zijn, dan lijk je niets goed te kunnen doen. Na afloop kun je voldaan een biertje met broodje kroket / bord pasta nuttigen terwijl je lichaam nog na tintelt van de kou en inspanning. Met je teamgenoten / surfmaten praat je na over mooie en minder mooie acties die je zojuist hebt uitgehaald.

De middagsessie op dag 4 ging al net zo goed als in de morgen. In de avond was het volgens de kamp beheerders tijd voor "party". Het kampvuur werd weer opgestookt en een grote speakerset in een kliko werd tevoorschijn getoverd. Om de party te starten werden er wat leipe spelletjes georganiseerd. Ik ben wel fan van een potje Kingsen of Zuipuh the Game of eens karaoke-en op zijn tijd. Maar dwaze opdrachten doen ben ik niet snel voor te strikken. Zeker niet als een broekie met een petje op z'n kop door een megafoon naar me schreeuwt dat ik me in de rij moet voegen om een sinaasappel via m'n nek door te geven aan iemand anders. Anderen gingen wel volledig op in de spelletjes en het sfeertje in het kamp kwam zo aardig op gang.
Toppunt van de spellen, of wellicht dieptepunt, was een travestietenshow halverwege de avond. Ik voelde al aankomen dat er nog wat idioots op het programma stond. De mannen werden nietsvermoedend ergens bij elkaar verzameld voor "a cool game". Volgens één van de kampleiders was ik een "sissy" dat ik niet mee ging doen, maar ik gaf hem de vinger en bleef op een afstandje toekijken. De vrouwen werden ook bij elkaar verzameld. Hen werd verteld dat ze een man moesten uitzoeken, hem allerlei vrouwen kleren aan moesten trekken en een lading make-up en nagellak op moesten doen. Daniëlle en Steffi probeerden mij alsnog mee te krijgen, zonder succes.
De noodlottige mannen maakten er het beste van. Sommigen gingen volledig op in hun rol. Ze moesten nog wat opdrachten doen als een modelleren en paaldansen, voor een publiek van zo'n 50 man.
Toen ik zag dat Chris, onze strijdvaardige Amerikaanse soldaat, met een enorme smile dol-enthousiast aan het paaldansen sloeg, begreep ik waarom men het in Afghanistan lastig heeft de Taliban te bestrijden. Chris had nog dezelfde avond het "toestemming om te taggen" geactiveerd op z'n Facebook, want er waren veel foto's en filmpjes gemaakt die niet bestemd waren voor zijn krijgsmakkers.
Het zou verder nog een lange gezellige avond worden.

De laatste dag op het kamp deden we in de ochtend nog een flinke sessie surfen. Opnieuw ging het als een trein. We hadden de hele week veel wolken en wat regen gehad, maar nu kwam de zon erdoor en was het echt genieten. In de middag speelden we nog een lekkere pot voetbal op het strand. Het ging er vrij heftig aan toe, mannen en vrouwen deden fanatiek mee. Ik heb een week later de vellen nog los aan m'n voeten hangen.

Op de vrijdagavond bereikten we helaas het einde van de trip. We hadden het doel van het surfen bereikt, we zagen er namelijk erg cool uit en we hadden een hoop fun gehad! Ik heb de skills redelijk te pakken, dus als ik de kans krijg zal ik zeker nog eens een board regelen om te water te gaan.

Op dit moment zit ik in Brisbane. Na de Mojo trip werden we in Byron Bay gedropt waar ik een week heb gezeten. Er valt alweer genoeg te vertellen over Byron en Brisbane (zon, zee, walvissen, stappen, wandelingen, poker, Schotse roomie), maar dat zal weer een nieuw verhaal worden. In Brisbane zijn een hoop bekenden, waaronder Jimmy die vanuit het zuiden hierheen is gekomen, dus we gaan hier een hoop gezelligheid tegemoet.

Tot slot wil ik iedereen een prettige werkweek wensen!

Cheers,
PH