Aan het strand in Sydney

G'day, how ya going?!
Te gek om al die reacties op m'n vorige verhaal te lezen! Ik hoopte al dat onze avonturen hier aan zouden slaan, maar zoveel positiefs doet me uiteraard goed! Ik zal mijn best doen om het schrijven de komende maanden vol te houden. Aan een te kort aan schrijfstof zal het in ieder geval niet liggen, want we maken elke dag weer een hoop gekkigheid mee.
Terwijl ik dit bericht post ben ik al terug van een 5-daagse surftrip langs de oostkust, daar zal ik echter de volgende keer over uitwijden. Fantastische trip was het, maar de dagen daarvoor in Manly Beach en Bondi Beach zijn ook het bloggen waard.

Zoals ik de vorige keer al aangaf was de nieuwe bestemming Manly Beach. Met Jimmy en Rob heb ik de ferry naar Manly genomen. Vanuit Circular Quay in downtown Sydney gaat er elk half uur een geelgroene pont naar Manly. Het is een mooi stukje varen. Met de zon op je pan en de wind door de haren zou je, al uitkijkend naar de Harbour Bridge en het Opera House, makkelijk kunnen wegdromen en diep nadenken over global warming, wereldvrede en meer van dat. Je kunt er ook voor kiezen met Jimmy en Rob plat over vrouwen en bier ouwehoeren. Dat laatste werd het.

Onze drie dagen op Manly waren rustig, precies zoals we ze voor ogen hadden na de drukke eerste week met de Australian Backpackers groep. De eerste dag hebben we op het strand gezeten, de tweede dag hebben we op het strand gezeten en de derde dag hebben we op het strand gezeten. Klinkt goed halverwege oktober, ofwat?
We hadden een degelijk hostel geboekt met een kamer voor ons drieën, even zonder drukte van een volle dorm room. De eerste avond zijn we op tijd het bed in gedoken om wat slaap in te halen.
Op de tweede avond zijn we wat rond gaan zwerven. Na een mooie wandeling langs de Manly boulevard vonden we een bankje bovenop een rots langs de zee. Hier hadden we een prachtig uitzicht over het strand en een groot deel van de huizen en winkelstraten van Manly. Gewapend met Indische Whiskey en Cubaanse sigaren was dit de perfecte setting om over oorlog en de wereldeconomie te filosoferen. Terwijl de hoge golven in het donker voor ons omklapten vertelde Jim wat een hekel hij heeft aan banken en verzekeringsmaatschappijen. Volgens hem is het wachten tot de hele boel als een kaartenhuis in elkaar stort. Kijkend naar de sterren zette Rob zijn mening over een eventuele wereldoorlog uiteen. Ik vertelde, met een sigaar in de mondhoek, over de conspiracy verhalen waarin ik geloof.
Na een paar uur liepen we terug en werd de avond afgesloten met een klassiek broodje chicken-kebab.

Jimmy gaat inmiddels als een trein. Hij is over zijn heimwee heen en heeft de rust van binnen gevonden die nodig is om een tijd "alleen" rond te reizen. "Alleen" tussen aanhalingstekens omdat je eigenlijk zelden alleen bent hier. Overal waar je komt zijn er reizigers waarmee je een praatje kunt maken. Maar het zijn niet de vrienden of familie van thuis waarmee je jezelf automatisch op je gemak voelt.
Jim heeft trouwens een trolly gekocht, omdat hij een mountain bike mee heeft in een grote doos welke lastig te vervoeren is. Hij zou eigenlijk een 4x4 Toyota kopen om mee door Australië te blaffen, met z'n mountain bike achterin. Hij had er al eentje gevonden en een aanbetaling van 1000$ gedaan, maar door z'n verlangen terug naar Brabant had hij dit een dag later weer afgezegd. Naar de 1000$ kon hij fluiten. Dit is uiteraard voer voor veel grappen.
Hij trekt nu verder door het land met backpack en mountain bike op de trolly. Het ziet er "supergay" uit maar het loopt wel uitermate soepel.

Helaas zal ik Jimmy voorlopig niet meer zien. Hij had de trein gepakt naar de Blue Mountains om daar een paar dagen te gaan mountain biken, maar naar eigen zeggen was het daar "2 dagen gruwelijk kutweer". Hij is momenteel op weg naar het zuiden, richting Canberra. Wellicht treffen we mekaar weer rond oud & nieuw in Melbourne. (Dit stukje was even voor de familie Morren. Ik raad hen aan zeker verder te lezen want de dagen in Bondi komt hij ook nog in voor).

Rob heeft ook z'n draai aardig gevonden. De ratio van het aantal grappen van hem is iets gedaald, van iedere 5 seconden naar iedere 8 seconden. Dit is nog steeds een behoorlijk hoog aantal. Rob heeft zijn surfskills wel enigszins overschat. Hij had al eens een tijd in Frankrijk gesurft en vond dat hij het wel behoorlijk kon. Met z'n zelfvertrouwen kocht hij een 350$ tweedehands board, maar na 3 dagen peddelen in het water van Byron Bay heeft hij nog geen fatsoenlijke golf kunnen berijden ("het ligt aan de golven, die zijn hier niet zo lekker"). Wellicht dat het hem binnenkort in Surfer's Paradise beter af zal gaan.

Na een paar dagen rust in Manly werd het tijd om de gekkigheid weer wat op te zoeken. Nieuwe bestemming was Bondi Beach (ook bekend als Bondi Bitch). Dit is één van de bekendste stranden ter wereld en is hét strand van Sydney. Iedereen kent dit uiteraard van de serie "Bondi Rescue", waarin life-guards hun leven wagen om Aziaten die niet kunnen zwemmen en Engelsen die te hard hebben gefeest te moeten redden uit de hoge golven en zware stroming. Ik heb de serie zelf nooit gekeken, maar ik begreep dat de bekende life-guards van de tv ook echt over het strand liepen hier.
Het was dat weekend mega druk in Bondi, heel het strand lag vol met sexy uitziende mensen. Ieder plekje was opgevuld met een brede knaap of mooie chick. Volgens Rob zijn wij "erg mooie jongens om te zien", dus we pasten er prima tussen. "Waarschijnlijk zijn we wel de mooiste jongens van het hele strand" zo meende hij. Ook in het water was het erg druk met zwemmers en surfers.

Na de middag op het strand te hebben zitten mooi wezen, werd het tijd om op stap te gaan. De meiden uit de fun-room van de eerste week zaten al een aantal dagen in een hostel midden in Bondi. We hadden afgesproken om die avond samen met hen op stap te gaan. Iedereen was wel in voor wat vertier. En vertier zou er genoeg gevonden worden deze nacht in Bondi. Behalve voor de gezelligheid van de dames kwam ik ook voor Daniëlle, de leuke Eindhovense van de getagde Facebook foto waar ik het wel goed mee kon vinden de eerste week.

Ik had aan het begin van de avond al een bepaald gevoel dat Jimmy en Rob wat aan de baldadige kant waren. Dit werd bevestigd door de verhalen van Jimmy over de verschillende bar-gevechten waar hij vroeger eens in verzeild was geraakt. We hadden al een paar biertjes op en ik had zelf ook wel een bepaalde "you talking to me?" stemming. Je kent het wel, kraag omhoog, iedereen een beetje eye-ballend aankijken en een paar keer wat denkbeeldige stof van je schouder vegen.
Na een pizza bij een goedkope Italiaan gingen we op weg naar het hostel van de dames. In het hostel waar zij verbleven was het een drukte van jewelste. In de gemeenschappelijke ruimte hingen een aantal schreeuwende en zuipende Engelsen en ander volk. Niet de beste entourage om met onze baldadigheid binnen te komen. De meiden waren ook druk met van alles, dus we hadden niet meteen de stemming en saamhorigheid die we uit de fun-room gewend waren.

Steffi was jarig en nadat we haar verjaardag hadden ingeluid met taart en goon, was het tijd om op pad te gaan. (Goon is de welbekende vieze, goedkope wijn die de backpackers hier allemaal drinken - in de loop van de avond werd het omgedoopt tot guuunnn, op z'n Jim Carey's uitgesproken).
Het probleem was dat de meiden naar Kings Cross op stap wilden. Volgens hen was er in Bondi niet veel te beleven 's nachts. Jimmy, Rob en ik hadden zin om gewoon een biertje te doen in de buurt en dan kijken waar het schip verder zou stranden. We zaten ten slotte in Bondi en niet in Kings Cross.
Eenmaal buiten en klaar om te vertrekken begon de discussie. Nemen we een taxi naar Kings Cross, waar we vorige week al een aantal keer op stap waren geweest, en gaan we daar voor de mooie dansclubs met entreegeld en hogere drankprijzen. Of doen we een avondje Bondi, met de kans dat er niet veel bijzonders te beleven valt, maar waar we ons uiteindelijk vast zullen vermaken.
De discussie werd wat heftiger. "Wij hadden de hele avond perfect gepland, en nou komen jullie roet in het eten gooien", zo werd er door een van de meiden geroepen. Na die opmerking was het voor Jimmy en Rob duidelijk dat ze in Bondi bleven.
Ik zat er zelf een beetje tussenin. Normaal gesproken zou ik zonder twijfel in Bondi gebleven zijn, maar ik wilde eigenlijk ook wel met Daniëlle mee naar de disco. Zij wilde mij ook wel zien die avond, maar voor Steffi's verjaardag ging ze mee naar Kings Cross.

Op dat moment kwam de taxi voorrijden en had ik mijn moment van episch falen. Van buitenaf ging het als volgt:
De dames springen de taxi in. Ik kijk Jimmy en Rob aan, die me aansporen om mee te gaan met de taxi. Ik zeg "ik blijf wel hier, gasten". De taxi zit al vol, deuren klappen dicht en hij gaat langzaam aanrijden. Rob roept iets tegen me als "mooie jongen, ga nou met die meid mee!". Ik twijfel nog even en zeg "ah fuck it, ik ga wel mee", prop mezelf snel nog in de al rijdende taxi en trek de deur dicht.
De taxi rijdt 5 meter verder en stopt. Ik spring als enige de taxi weer uit, ram de deur achter me dicht en roep iets als "krijg ff de tering". En de taxi scheurt er vandoor. Epic fail.

Wat er binnen gebeurde was dat de Aziatische chauffeur in z'n gebrekkige Engels roept "too much people, not ok". Ik zeg "no worries, it fits perfectly", maar de chauffeur stopt de taxi. Op dat moment hoor ik iemand roepen "ja, dan had je maar eerder moeten bedenken dat je meeging hoor!". Ik vind het dan welletjes en stap scheldend die taxi weer uit. Tussen een groep mensen die het van buiten zagen en erom moesten lachen, zag ik Jimmy en Rob letterlijk over straat rollen van het lachen.

De toon van de avond was daarmee gezet, we gingen Bondi onveilig maken. Melanie, Marianne en Yirka, andere meiden van de Sydney groep, hadden het tafereel geamuseerd aanschouwd en waren ook wel in om Bondi in te gaan. Al redelijk aangeschoten en bepakt met een grote zak vieze guuunn begaven we ons op weg naar het strand.

Langs de boulevard van Bondi beach is een groot veld met picknick huisjes. Die huisjes zijn uitermate geschikt om vieze guuunn te drinken, dronken te worden en levensverhalen te vertellen. Met z'n 6-en zijn we daar neergestreken rond middernacht. Alle details over thuis en verhalen van vroeger werden op tafel gegooid.
Rond een uur of 1 in de nacht kregen we gezelschap van een lokale zwerver. Hij kwam bijzonder pienter over en had wel e.e.a. te vertellen over het leven. Hij bood ons ook wat gratis hasj aan. Hij toverde een klein zakje met spul uit z'n vieze gerafelde schoen en zei dat we met hem moesten roken, "I never smoke alone". We hebben vriendelijk bedankt.
Ik had overigens wel wat medelijden met de mensen die de volgende dag in de huisjes dachten te gaan picknicken. Er was geen openbare toilet in de buurt en de huisjes gaven een goeie beschutting om even een snelle plas te plegen. Ik vrees dat het aroma niet fantastisch was in de brandende zon de volgende middag.

Om een uur of 3 begonnen we wat in te kakken, dus besloten we terug naar ons hostel te gaan om te gaan slapen. We dachten zo een aardige avond af te sluiten. Wat we niet wisten was dat we pas halverwege zouden zijn.
Nadat we terug waren gelopen naar ons hostel (onderweg nog kort ge-party-crasht in een of ander appartement langs de boulevard), werd ik gebeld door Daniëlle. Ze stond in Kings Cross samen met Steffi te wachten op een taxi. Of we nog wakker waren en naar het strand wilden komen om daar vieze guuunn te drinken en wat gekkigheid uit te halen. Natuurlijk waren we daar niet te beroerd voor, dat hadden we namelijk de hele avond al gedaan. Rob was met een Duitse aan de praat geraakt, dus ik liep alleen met Jimmy terug naar het hostel van de meiden.

Daar aangekomen waren Daniëlle en Steffi er nog niet. Jimmy zei dat hij nodig moest schijten, dus we sneakten achter iemand met een sleutel aan het hostel binnen. Jimmy ging naar boven op zoek naar een wc en ik wachtte beneden in de lobby. Een moment later kwamen Daniëlle en Steffi binnen. Ze hadden wat onenigheid onderling en liepen naar boven om zich wat klaar te maken om naar het strand te gaan. (Inmiddels was het iets van half 4 in de ochtend). Een paar minuten later zag ik Jimmy hard lachend naar beneden komen. Hij was een gedeelde vrouwen badkamer ingegaan, en terwijl hij daar op de wc zat met z'n broek omlaag, hoorde hij de meiden druk kwebbelend binnenkomen. Zij hadden niet door dat hij daar zat, dus hij kon zo eerste rangs meeluisteren met wat ze elkaar te melden hadden.
We zetten koers naar het strand, voor de tweede keer deze nacht. Het doel was om op te blijven zodat we speciaal voor Steffi's verjaardag op Bondi Beach konden gaan ontbijten.

Het strand lag er intussen vrij verlaten bij, er reden alleen wat van die schoonmaak-trucks (net als die wagens die in Oostenrijk de pistes prepareren), met grote schijnwerpers voorop. Nadat we een tijdje op het strand zaten kregen we ineens gezelschap van twee Nieuw-Zeelanders. Best aardige gasten. We vroegen of ze soms ook een glaasje vieze guuunn lustten, daar bleken ze wel voor in.
We begonnen wat over rugby te praten. Eén van die gasten wist hoe de Haka ging, de fantieke dans die de Kiwi's doen voor ze een rugby wedstrijd beginnen. Hierin beelden ze uit hoe ze hun tegenstanders gaan afmaken. Hij deed het voor en wij moesten hem nadoen. Daar stonden we, om half 5 's nachts, op een verlaten Bondi beach, in de schijnwerpers van de schoonmaak-trucks, Kiwi-kreten schreeuwend, uit te beelden hoe we onze tegenstanders op zouden vreten.

Terwijl het nog donker was, om een uur of 5 in de ochtend, zagen we plotseling vlak voor ons op de boulevard dat een groot orkest was opgebouwd. Vanuit het niets zat daar ineens een man of 30 met allerlei violen en trompetters, ze oogden klaar om een volledig voetbalstadion te vermaken. De langharige dirigent had wel wat weg van André Rieu. Het orkest begon wat in het wilde weg te spelen, alsof het een jam sessie betrof. Vreemde tijd en plek om te oefenen dacht ik.
Langzaam werd het wat drukker op het strand en werden op de boulevard stands met eten en koffie opgebouwd. De dirigent begon steeds drukker met z'n armen te gebaren, dus het werd ons duidelijk dat ze echt wat zouden gaan spelen.

Intussen had de rest van de groep, terug van Kings Cross, zich bij ons gevoegd, en ook Rob was er weer bij gekomen (we hadden allemaal geen hard feelings meer). Het strand werd steeds voller en voller. Gezinnen met kinderen legden hun kleedjes uit en hadden allerlei picknick gerei mee. Blijkbaar was het aangekondigd dat er een optreden zou worden gegeven en kwamen veel mensen uitlopen om dit mee te maken.
Daar zit je dan, om half 7 zondagmorgen, zonder geslapen te hebben, nog flink dronken van de vieze guuunn, tussen de lokale gezinnetjes met bagels en thermoskannen koffie, samen met de fun-room van Sydney, op Bondi f*cking beach, naar de 4e symfonie van Mozart te luisteren.
Gekkigheid.

Een uurtje later, na een paar coupletten te hebben aangehoord, vonden we het toch echt tijd om er een einde te brouwen. We knikten de mensen naast ons vriendelijk gedag zwalkten terug naar onze hostels, een dwaze nacht afsluitend.

De rest van de ochtend heb ik uitgeslapen en in de middag lamlendig op het strand gelegen. 's Avonds lag ik om 10 uur alweer te bed omdat ik op maandagochtend om 4.45u op moest voor de geplande surftrip.

Volgens mij is het alweer een ellendig lang verhaal geworden. Hopelijk heb ik het sfeertje goed kunnen beschrijven. Ik zal nog kort de plannen voor de komende tijd vertellen en zo wat foto's uploaden, en dan is het weer even mooi geweest.
Op dit moment zit ik in Byron Bay nadat ik 5 dagen met de surftrip op pad ben geweest. Het sfeertje hier bevalt me wel, gezelligheid en relaxtheid gecombineerd, dus ik blijf hier nog een aantal dagen hangen denk ik. Hierna zal ik richting Brisbane gaan om daar een paar weken te verblijven. Het gaat erg hard met de centen, dus ik hoop daar wat terug te verdienen in het casino en ook wat minder uit te gaan geven. Na Brisbane weet ik het nog niet. Wellicht verder omhoog langs het oosten, wellicht vlieg ik naar Perth in het westen of Melbourne in het zuiden. Heeft iemand suggesties?

Helaas zal ik Daniëlle en de anderen binnenkort niet meer gaan zien. Iedereen heeft zijn of haar trip al uitgestippeld en dat sluit vaak niet aan op elkaar. In ieder geval zien we zo de voor- en de nadelen van het backpacken. Je ontmoet vele mensen, waaronder een aantal die je graag mag. Maar iedereen heeft zijn eigen plannen en agenda's, dus je kunt mekaar ook weer snel kwijt zijn.

Dat was 'm weer folks, ik upload nog wat foto's en ga dan slapen. See you next time!
PH