Road Trip New Zealand p1

Familie en vrienden,
Hoe maakt iedereen het in Nederland? Zijn de wintersporten overleefd? Alweer op naar de lente en zomer?
Vanuit het zonnige Auckland, wat zo'n beetje precies aan de andere kant van de aarde ligt, is hier weer eens een verhaal over de avonturen van PH. De afgelopen 4 weken heb ik het "rondje Nieuw Zeeland" gemaakt, bijgestaan door Lenno Benajes. En wat een 4 weken zijn het geweest.
We hebben bergen beklommen, rivieren doorkruist, grotten betreden, gedanst op vulkanen, gletsjers bedwongen, door wolken gezweefd, reuzen omhelsd. We zijn bestolen en hebben gestolen. We voelden ons rijk als koningen maar waren ook de wanhoop nabij. We zijn één geweest met de natuur. We hebben gelachen, gezongen, gedanst en gedronken.
Ok ik overdrijf het wat (hoewel niets is gelogen) maar we hebben ons zeker goed vermaakt.

M'n Nieuw Zeeland avontuur begon toen ik in Auckland het vliegtuig uitstapte en door de douane heen was. Ik landde in de avond en het was al donker buiten. In de hoek van de aankomsthal zag ik tot mijn genoegen gelijk de hartverwarmende "Golden Arches", oftewel de McDonald's. Ik heb met mijn broers Vin en Mo een soort wedstrijd lopen wie er in de meeste landen naar de McDonald's weet te gaan. Elk land waar je komt moet je even bij de Mac naar binnen hoppen en een burger of milkshake bestellen, zodat je dat land officiëel op je lijstje kunt bijschrijven. Het is een wat uit de hand gelopen grap waarbij soms zelfs vakantie plannen worden gemaakt speciaal rond een land dat nog niet op je lijst staat. Nieuw Zeeland was mijn 28e land, maar ik denk dat Mo nog aan kop gaat.
Ik vond het bijzonder om in m'n eentje aan te komen in Nieuw Zeeland. Veel verder van huis dan dit kun je niet gaan. Het was al laat toen ik de airport shuttle in stapte die mij naar m'n hostel in de binnenstad zou brengen. Er zat al een Amerikaans gezinnetje in het busje, vader en moeder samen met hun zoontje en dochtertje. De vader zat netjes in pak en vertelde aan de chauffeur dat hij hier werk had en zijn gezin had laten overkomen voor een korte vakantie.
Met m'n ongeschoren kop en m'n haar door de war, trui met capuchon en gerafelde spijkerbroek aan, en de oordopjes van m'n MP3-speler in m'n oren ging ik achterin zitten. Ik vroeg me af wat ze over mij dachten. Zagen ze mij als een ware reiziger of was ik meer een paupere backpacker voor ze. Ik denk dat het ergens in het midden lag.

De receptie van m'n hostel was al dicht dus is moest met een inlogcode de voordeur openen. Inmiddels was het al na middernacht en het hostel was stil en donker. Op m'n kamer was nog 1 persoon wat op z'n laptop bezig en lag verder iedereen al te slapen. Niet bepaald een warm welkom in Nieuw Zeeland...
Ik zag het niet zitten om meteen te gaan slapen, dus ik dropte m'n koffer op m'n bed en stapte de deur uit om wat door de stad te gaan dwalen. Daar liep ik dan, midden in de nacht, in m'n eentje aan de andere kant van de wereld, geheel anoniem, in een grote stad waarvan ik geen idee had wat er te doen was. Het had wat speciaals.
Na een paar uur lopen langs de haven, wat lege winkelstraten en de Skytower (soort van grote Euromast) vond ik het welletjes en ben ik teruggekeerd om naar bed te gaan.
Gelukkig zou ik niet lang alleen zijn, want Lenno Benajes was op hetzelfde moment thuis zijn koffer aan het inpakken en maakte aanstalten om deze kant op te komen. Toen ik de volgende dag wakker werd zat hij al in het vliegtuig richting tussenstop Hong Kong. Hij moest daar een dag wachten tot zijn volgende vlucht en dacht even rustig downtown Hong Kong wat te verkennen. Het zou alleen niet zo rustig worden als hij dacht.
Lenno zat in een theehuis midden in Hong Kong, genietend van een authentiek bakje groene thee, toen hij op z'n iPhone even zijn email ging checken. Ik zat toevallig tegelijk ook achter een computer. Via de Facebook chat kreeg ik een bericht in de trend van "dikke, onze camper is in Christchurch geboekt". Christchurch ligt aan de andere kant van Nieuw Zeeland, op het zuidereiland.
De camper die we oorspronkelijk hadden geboekt bleek niet beschikbaar te zijn. We hadden van de tussenpersoon, via wie we de camper geboekt hadden, een mail gehad met een alternatieve camper. Beide hadden we die mail gezien en het leek ons prima, dus we hadden de boeking bevestigd en betaald. Nou kwam Lenno er ineens achter dat de plaatsen in de boeking omgedraaid waren. In plaats van "ophalen in Auckland" was het "ophalen in Christchurch" geworden. Zo had het ook in de mail gestaan, maar we hadden er beiden overheen gelezen.
Als een dolle hebben we alle opties op een rij gezet, Lenno in het theehuis in Hong Kong, ik achter de computer in Nieuw Zeeland. We konden een vlucht naar Christchurch boeken, stampij maken bij de camperverhuur, camper afzeggen en een nieuwe boeken, etc. Uiteindelijk heb ik last minute een vlucht voor ons geboekt naar Christchurch. Deze zou 4 uur nadat Lenno in Auckland landde vertrekken.
De dag erop ben ik terug naar het vliegveld gegaan. De shuttle chauffeur was al verbaasd dat ik met m'n koffer naar de aankomsthal moest, maar ik zei hem dat ik eerst iemand op moest pikken. Ik was iets te vroeg, dus ik nam plaats bij dezelfde McDonald's waar ik de dag ervoor kort had gezeten. Daarvandaan had ik een goed uitzicht op iedereen die de terminal uit kwam. Na een klein uurtje kwam onze baas Lenno aanlopen. Glimlach op het gezicht, z'n kop was nog gebruind van de Curacao'ze zon. Na een stevige omhelsing en het gebruikelijke "Ouwe alles lekker?" - "Ja zeker, met jou?" - "Ja lekker" was het alsof we elkaar de week ervoor nog hadden gezien, in plaats van 7 maanden geleden. Na een bakkie koffie spoedden we ons naar de vertrekhal waar we op zoek gingen naar het vliegtuig richting Christchurch.

===================================================

In Christchurch spendeerden we de nacht in een YMCA hotel (van dat liedje ja). De volgende morgen werd onze camper bij ons hotel afgeleverd. Na wat papierwerk en instructies kregen we de sleutel van de camper en konden we aan onze road trip beginnen. Volgens de man van de camperverhuur, die we "Henk" hadden genoemd, konden we het beste de eerste dag naar Akaroa. Dit was een pitoresque dorpje aan de kust op een uurtje rijden van Christchurch. Dit leek ons wel een goed idee. Het plan was daar even te gaan lunchen, wat rondrijden en aan het einde van de middag alvast wat kilometers zuidwaarts te gaan maken. We konden op dat moment nog niet weten dat we de nacht daar gedwongen moesten brengen...
Eenmaal op weg trapte Lenno het gaspedaal eens flink in en kwam er een bepaald euforisch gevoel in ons op. Ramen open, muziek aan, het avontuur kon beginnen! De camper werd al snel omgedoopt tot AraSpeedo. Ara was de naam van de camper verhuur en Speedo omdat er wel wat power in de motor zat. We hadden ons beiden nog niet zo best voorbereid op Nieuw Zeeland, dus eigenlijk hadden we geen idee waar we naar toe gingen. Toen ik aan Lenno vroeg "Heb je hier eigenlijk voorrang van links of van rechts?" en hij het antwoord niet wist, leek het ons toch een goed idee om snel maar even een Lonely Planet aan te schaffen en ons in het land te gaan verdiepen. Gelukkig hadden we 4 weken de tijd voor onze trip.
Akaroa had wat weg van een Frans dorpje. De straatnamen waren Frans en de huizen en winkeltjes deden ook Frans aan. Er liep alleen niemand met stokbrood onder de arm en krantje in de hand rond. In de baai lagen grote cruise schepen die hierheen kwamen omdat de haven van Christchurch te beschadigd was geraakt door de aardbeving vorig jaar. Nadat we wat boodschappen hadden gehaald en een stevige lunch hadden genoten reden we nog even door over een bergpaadje langs de baai. Het plan was even een uurtje rond te rijden en dan verder op pad te gaan.
Het pad liep behoorlijk stijl omhoog en omlaag. Gelukkig hadden we alle vertrouwen in onze AraSpeedo. We reden heuvel op en heuvel af met in de verte steeds de baai en hoge kliffen (klifs?) langs het water. Hoewel ik nooit in Schotland ben geweest, vond ik het op een Schots landschap lijken. Het pad werd wat smaller en na een tijdje rijden kwamen we langs een bord waarop stond "Not suited for campervans".
"Hmm, zullen we doorrijden? Ach, wij zijn niet echt zo'n grote motorhome campervan, dus dat geldt vast niet voor ons. We rijden nog ff om die bocht en dan kijken we wat daarachter ligt."
Dus we reden voorbij de bocht, maar na die bocht kwam er een nieuwe bocht en we waren toch wel nieuwsgierig wat daar weer achter lag. Idem voor de bocht daarna. Dus we reden nog een eindje verder. Even later kwamen we langs een bord waarop stond "4-wheel drives only".
"Hmm, zullen we doorrijden? Tja, het pad verandert hier niet, dus waarom zouden we ineens moeten omkeren? We kunnen nog even doorrijden tot we niet meer verder kunnen en dan draaien we om. We rijden anders ff om die bocht en kijken wat daarachter ligt".
Het verlaten pad ging nog een stuk verder en het leek prima te gaan. Tot we ergens een stijle bocht linksom naar beneden namen. Iets verderop bleek plotseling een hek dicht te zijn, recht over de weg. Lenno zette de camper stil, verder rijden was misschien niet zo verstandig. Hij probeerde nog even bergop in z'n achteruit, maar de camper slipte dus we lieten het even voor wat het was. Het uitzicht in de verte was erg mooi, we waren bijna bij de zee. Dus we gingen te voet een stukje verder, de camper konden we zo vast wel omdraaien...

We klommen over het hek en liepen een stukje verder richting een kleine vuurtoren. Om ons heen graasden wat schapen, verder was het verlaten. Toen we terugkwamen bij de camper stapte Lenno weer achter het stuur en schakelde in z'n achteruit.
"Grrrrsh", het wiel slipte weer over het grind. Na nog een paar keer proberen werd duidelijk dat simpel achteruit niet ging lukken. Misschien als we het grind wat wegschoven? Lukte niet. Misschien als we wat takken onder de band legden, of een grote dikke stok? Lukte niet. Een dikke kei dan, daar moest ie wel grip op krijgen? Ook niet. Nadat we de lengte van de camper en de breedte van het pad met voetjes hadden uitgemeten, kwamen we tot de conclusie dat het te krap was om te keren en in z'n vooruit de berg op te rijden. Achter het hek was wel ruimte om te keren, maar er lag een dikke ketting om het hek.

We waren al een dik uur bezig toen we langzaam beseften dat het probleem wat serieuzer was dan we dachten. Maar wat we ook probeerden, het wiel bleef maar slippen. We gingen zelfs zo ver dat we de krik tevoorschijn haalden, de camper wat opkrikten, een grote houten balk onder het slippende wiel legden en de camper weer lieten zakken. Het leek heel even te werken, maar ineens schoot de plank eronder vandaan. De tijd verstreek en langzaam begon het al donker te worden. We hadden onderweg wel een boerderij gezien, maar voor ons gevoel was dat wel een eind verderop en minstens anderhalf uur lopen. En voor we hulp zouden halen wilden we zeker zijn dat we alles geprobeerd hadden.
We spraken af om de nacht op die plek door te brengen. Het uitzicht was immers erg mooi en we hadden avondeten en ontbijt bij ons. De volgende ochtend zouden we nog één poging wagen en als dat niet lukte moesten we hulp gaan zoeken. De lokale ANWB belden we liever niet vanaf een plaats die alleen geschikt was voor 4-wheel drives, dus we zouden naar de boerderij lopen.
Daar lagen we, onze eerste nacht met de camper in Nieuw Zeeland. Lenno in de "bovenverdieping", wat niet meer voorstelde dan een paar gammele houten planken die in elkaar konden worden geschoven. Ik lag beneden en had constant het gevoel dat de planken elk moment door konden breken en Lenno bovenop me zou kletteren. We lagen ongeveer in een hoek van 45 graden met onze benen omlaag. Ik moest me 's nachts een aantal keren terug omhoog trekken nadat ik was afgezakt. 's Morgens was de helft van Lenno's matras naar beneden gevallen.

De volgende morgen mislukte uiteraard onze laatste poging om de camper op gang te krijgen. We moesten dus op pad voor hulp. Gelukkig bleek de boerderij maar op 20 minuten lopen van de camper te zijn (waarom we beiden dachten dat het heel ver was dat is me nog steeds een raadsel). Een oude man die hout aan het zagen was verwees ons door naar de eigenaar van het land. Die was met z'n knecht druk bezig wat schapen door een hek te duwen.
"Hey mate, we got stuck with our campervan down the road, can you please help us?"
"I am busy mate, first give me a hand and then I will help you."
Of we hem eerst even konden helpen met z'n schapen. Tuurlijk, geen probleem. De baas was schapen aan het wegen en verdelen en z'n knecht joeg ze door een hek heen. We konden de knecht wel even helpen met die schapen door het hek duwen. De honden die eromheen stonden te blaffen hadden ze al in een hoek gedreven.

Schapen blijken enorme angsthazen te zijn, wat in dit geval wel terecht was want deze jongens zouden een paar dagen later opgehaald worden voor slachting. Het was daarom nog knap lastig om ze door het hek te krijgen. De knecht gaf ze een flinke duw op hun kont en maakte een soort slis geluid, "shshshsh". Al vrij snel was Lenno ook enthousiast schapen aan het duwen en slis geluiden aan het maken, alsof hij dit al 100 keer eerder had gedaan. Om niet uit de toon te vallen begon ik ook maar wat te shshs-en en schapen door te duwen.
Nadat we ook nog hadden geholpen met de schapen te tellen (zonder in slaap te vallen), konden we vertellen wat ons probleem was. De baas gaf aan dat hij ons wel wilde helpen met de camper. Zijn schapen moesten toevallig ook die kant op, dus dat kon mooi gecombineerd worden.
Hij kroop achter het stuur van zijn pick-up truck en Lenno en ik deelden samen het kleine bankje naast hem. Terwijl hij met fluitjes en kreten zijn honden instructies gaf om de schapen de goede kant op te leiden, vertelde hij ons over het leven van een schapendrijver. Het bleek een prima kerel te zijn. Helaas hadden we op dat moment geen camera bij ons om wat foto's of filmpjes te schieten van het tafereel. De schapen vertoonden trouwens echt schapen-gedrag. Als er eentje linksaf ging, dan ging de rest ook linksaf. Eén van de honden moest af en toe wat in het gareel worden gehouden, want die wilde in zijn enthousiasme zo'n schaap nog wel eens flink bijten.
Onderweg werden de schapen ergens een weiland ingestuurd en gingen we verder naar onze camper. Eenmaal aangekomen zei de baas "I'll open the gate for you and you can turn below, alright?". Bleek dat het fokking hek gewoon aan één kant met pinnen vastzat en omhoog getild kon worden! Dat hadden we niet gezien! Waar was dan die dikke ketting voor?!
De baas opende het hek en wij konden erdoor. We bedankten hem vriendelijk, keerden de camper en scheurden er vandoor. Een bepaalde opluchting maakte zich van ons meester, we konden weer vertrekken uit Akaroa.

===================================================

Veel plaatsen in Nieuw Zeeland hebben trouwens exotische namen. Akaroa, Rotoroa, Tangariro, Te Papa. Dit zijn allemaal Maori namen. De Maori zijn de oorspronkelijke bewoners van Nieuw Zeeland die hier al duizenden jaren leefden voordat de westerners aan land kwamen, met Nederlander Abel Tasman voorop. Ik moet bekennen dat ik me niet erg in de Maori cultuur heb verdiept.
Er is wel een groot verschil tussen de Maori in Nieuw Zeeland en de Aboriginals in Australië. Waar de Aboriginals veelal zwervers zijn die totaal niet in de huidige maatschappij zijn geïntegreerd, maken de Maori gewoon deel uit van de moderne samenleving. Ze hebben nog wel een deel van hun oude cultuur en geloof, maar verder gaan ze mee met de tijd.
Je kunt de Maori eenvoudig herkennen. Ze hebben zo'n Pacific uiterlijk, net als je mensen van Fiji en Hawaii voor je ziet. Meestal zitten ze onder de tattoos, dit schijnt een soort status symbool te zijn. Stuk voor stuk zijn het enorme reuzen van 2 meter hoog, 2 meter breed en een enorme buik. Het laatste wat je wilt is zo iemand boos maken. Ze kijken je vaak aan met een bepaalde blik, alsof ze denken "hé ventje, zal ik jouw kop eens even van je romp af rukken". Dit geldt voor zowel de mannen als de vrouwen. Loop je bijvoorbeeld door de supermarkt en stoot je per ongeluk een Maori tegen z'n been aan, dan krijg je zo'n blik toegeworpen. Of stap je een kroeg binnen en knik je naar de Maori uitsmijter, zelfde blik.
Verder zijn het heel vriendelijke lui...
Nadat we bevrijd waren uit onze benarde situatie in Akaroa, gingen we verder op pad richting het zuidoosten.
Tot zover even deel 1 van de Nieuw Zeeland Road Trip. Alle mooie en bijzondere dingen waar Nieuw Zeeland bekend om staat komen in het volgende verhaal terug, dus stay tuned voor de rest van de belevenissen!

PH